Page 56 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 56
32
**บทเรียน#26 นั้นจริงๆสิ่งเดียวที่อนุญาตให ้มี
=========== ได ้คือการถอยจิตลงมา
"การตั้งจิตไว ้โดยถูกต ้อง เล็กน้อย
ในฐานะปุถุชน"
ต่อจากบทเรียน#6 แล ้ว"ถ่ายทอดจิต ด ้วยจิต"
ในบทเรียน#6 อย่างแผ่วเบาที่สุด
สรุปได ้ว่า กระนั้นการถ่ายทอดจิตนั้น
"จงเจริญจิตอยู่บนความไม่มี ก็ให ้ถือว่า...เป็นเพียงชั่วคราว
อะไรในทุกอริยาบท" อย่างมายาที่แผ่วเบามิได ้เป็น
(ความหมายที่ลึกๆจริงๆ จริงเป็นจังอะไร
แปลว่าให ้เจริญจิตอยู่อย่าง (การใช ้ พลังจิตว่างรักษาผู้ป่ วย
ปราศจากความคิด ทั้งในเรื่อง ก็ใช ้ วิธีข ้อ(3)นี้
ความมีและความไม่มี เกี่ยวกับ
ทุกๆสิ่ง) โดยเฉพาะ
อย่างยิ่งในห ้วงเวลารักษา
แต่ในฐานะที่เรายังอยู่ในโลก การถ่ายทอดจิต ก็คือ
ยังต ้องมีปฏิสัมพันธ์ การถ่ายทอดธรรมความว่าง
กับสิ่งแวดล ้อม ในฐานะปุถุชน ที่แท ้จริงนี้
ดังนั้น.....
ข ้อปฏิบัติก็คือ แผ่คลื่นจิต คลื่นธรรมฯนี้
(1) ตอบสนองต่อสิ่งต่างๆ ไปยังจิตของผู้ป่ วย และจิต
โดยแผ่วเบาที่สุด ของอนุมูลอิสระ(ซึ่งมีชีวิต แต่
(2) เมื่อมีสิ่งใดต ้องทํา มองไม่เห็น)ทุกเซลล์
ในการปฏิสัมพันธ์กับ
สิ่งแวดล ้อมในโลก **บทเรียน#27
ก็ทํามันไป...อย่างสุด ===========
ความสามารถอย่างไม่มีกิเลส "จุดสูงสุด ไม่เอาอะไรเลย
หรือให ้มีกิเลสน้อยที่สุด ถือว่าจบ"จุดสูงสุด ที่จะถือว่า
**เมื่ออยู่ว่าง ไม่มีกิจ ก็เฉย ได ้เข ้าถึงฯ โดยสมบูรณ์แล ้ว ก็
เสีย** คือ....จุดที่เราปฏิเสธทุกสิ่ง
(3) การเจริญจิตอยู่ในความ ทั้งนาม รูป
ว่างที่แท ้จริงนั้น จะต ้องไม่มี
ความคิดใดๆ หลงเหลือไว ้ใน ปฏิเสธทั้งความคิด
