Page 14 - δημιουργική γραφή

Ραξίδι με το τρένο της φαντασίας

γνώσεις μας ήταν πολύ βασικές τότε, ειδικά οι δικές μου στο πιάνο.

Γκείνος ήταν οκτώ χρονών και εγώ τεσσάρων.

Ε σχέση μας ήταν πάντα τόσο ιδιαίτερη που δεν θα καταφέρω

ποτέ να την αποδώσω με λόγια. ΋σοι δεν μας ήξεραν καλά

θεωρούσαν ότι τρέφαμε αισθήματα ο ένας για τον άλλο. Βεν πήγαινε

το μυαλό τους ότι είμαστε αδέλφια, καθώς δεν μοιάζαμε τόσο μιας

και ήμασταν ετεροθαλή. Ήταν πάντα δίπλα μου, με στήριζε και με

προστάτευε. Συσικά η μπάντα μας δεν σταμάτησε εκεί. Κάλιστα,

στην εφηβεία μας προστέθηκε και τρίτο μέλος, ο Ρράβις, παιδικός

φίλος του Άνταμ και πλέον ντράμερ μας. Γγώ, εκτός από το πιάνο,

είχα εξελιχτεί ιδιαίτερα στο μπάσο, εξαιτίας φυσικά του αδελφού

μου. Κετά από αρκετή προετοιμασία αρχίσαμε να παίζουμε σε

μαγαζιά της πόλης. Θαι οι τρεις μας νοικιάσαμε αυτό το σπίτι και

καταφέραμε να περάσουμε στην σχολή που αντιπροσώπευε την κοινή

μας ευαισθησία. Νι εμφανίσεις μας μειώθηκαν σταδιακά, λόγω άλλων

προτεραιοτήτων. Γξάλλου, όλο αυτό αποτέλεσε εξαρχής ένα μέσο

έκφρασης, όχι κάτι το επαγγελματικό.

΍σπου σαν σήμερα, στο τέλος του πρώτου έτους, η μπάντα

διαλύθηκε ολοκληρωτικά μαζί με τον χαμό του Άνταμ. Ξέρασαν δύο

12