Page 368 - คู่มือตุลาการ เล่มที่ 1 วิ.แพ่ง มีสารบัญ ebook

คู่มือปฏิบัติราชการของตุลาการ ส่วนวิธีพิจารณาความแพ่ง ๓๔๐

ค าพิพากษาศาลฎีกาที่ ๘๑๒๒/๒๕๔๘ โจทก์ฟ้องขอให้จ าเลยทั้งสอง

ร่วมกันรับผิดในมูลความแห่งคดีอันเป็นการช าระหนี้ซึ่งแบ่งแยกจากกันมิได้ แม้จ าเลยที่ ๑

จะมิได้ยกอายุความขึ้นต่อสู้เพราะขาดนัดยื่นค าให้การ แต่จ าเลยที่ ๒ ได้ให้การต่อสู้ในเรื่องนี้ไว้

การด าเนินกระบวนพิจารณาซึ่งท าโดยจ าเลยที่ ๒ จึงถือว่าได้ท าโดยจ าเลยที่ ๑ ด้วย ตาม ป.วิ.พ.

มาตรา ๕๙ (๑) เมื่อศาลพิจารณาคดีระหว่างโจทก์กับจ าเลยที่ ๒ ซึ่งยื่นค าให้การเสร็จแล้ว

และได้ความว่าคดีของโจทก์ขาดอายุความ ศาลย่อมมีอ านาจพิพากษาให้มีผลถึงจ าเลยที่ ๑ ได้

และค าพิพากษาศาลฎีกาที่ ๔๐๗๒/๒๕๔๕ ตัดสินว่า แม้จ าเลยที่ ๔ ซึ่งเป็นผู้ค ้าประกันไม่ได้ยก

อายุความขึ้นเป็นข้อต่อสู้ในค าให้การ แต่เมื่อจ าเลยที่ ๑ ซึ่งเป็นลูกหนี้และจ าเลยที่ ๓ ซึ่งเป็น

ผู้ค ้าประกันให้การยกอายุความขึ้นต่อสู้แล้ว และคดีนี้มีมูลความแห่งคดีเป็นการช าระหนี้

ซึ่งแบ่งแยกจากกันมิได้ การยกอายุความขึ้นต่อสู้ของจ าเลยที่ ๑ และที่ ๓ จึงถือได้ว่าเป็นการ

ท าแทนจ าเลยที่ ๔ ด้วย ตาม ป.วิ.พ. มาตรา ๕๙ (๑) ดังนั้น จ าเลยที่ ๔ จึงมีสิทธิฎีกาในประเด็น

เรื่องอายุความ และศาลฎีกามีอ านาจวินิจฉัย
(๒) หากจ าเลยที่ยื่นค าให้การไม่มาศาลในวันสืบพยาน ถือว่าขาดนัดพิจารณา

แต่จ าเลยที่ขาดนัดยื่นค าให้การนั้น แม้ไม่มาศาลในวันสืบพยานของคู่ความอื่นก็ไม่ถือว่าจ าเลย

นั้นขาดนัดพิจารณาอีก (มาตรา ๑๙๘ ตรี วรรคสอง)

๔. จ าเลยที่ขาดนัดยื่นค าให้การขออนุญาตยื่นค าให้การ (มาตรา ๑๙๙)

๔.๑ จ าเลยที่ขาดนัดยื่นค าให้การ มีสิทธิที่จะขออนุญาตยื่นค าให้การได้ตามมาตรา ๑๙๙

วรรคหนึ่ง โดยจ าเลยต้องมาศาลก่อนศาลวินิจฉัยชี้ขาดคดีและแจ้งต่อศาลในโอกาสแรกว่าตน

ประสงค์จะต่อสู้คดี เช่น กรณีจ าเลยมาศาลในวันนัดฟังค าพิพากษาแต่ก่อนศาลอ่านค าพิพากษา

ถือว่าจ าเลยมาศาลก่อนศาลวินิจฉัยชี้ขาดคดี (เทียบฎีกาที่ ๓๙๓๓/๒๕๒๙) หากมาศาลแล้ว

ปล่อยให้ศาลสืบพยานโจทก์ไปจนเสร็จจึงมาแจ้ง ถือว่าพ้นเวลาแล้ว (เทียบฎีกาที่ ๑๘๖๕/
๒๕๑๗,๑๔๓๕/๒๕๒๑)

๔.๒ การแจ้งต่อศาลกฎหมายไม่ได้บัญญัติให้ท าเป็นค าร้องอาจท าด้วยวาจาได้ (เทียบ

ฎีกาที่ ๓๗๘/๒๕๐๓) แต่ทางปฏิบัติจ าเลยมักจะท าเป็นค าร้องยื่นพร้อมกับค าให้การ

๔.๓ เหตุที่อ้างมี ๒ ประการ คือ การขาดนัดมิได้เป็นไปโดยจงใจอย่างหนึ่งหรือมีเหตุ

อันสมควร อีกอย่างหนึ่ง หากเข้าเหตุอย่างใดอย่างหนึ่งศาลก็สั่งอนุญาตได้ (ฎีกาที่ ๔๖๘/

๒๕๓๙)