Page 93 - TH Edition Ver3
P. 93
91
ควำมดับแห่งกองทุกข์ทั้งมวล มีได้ด้วยประกำรฉะนี้
3. ตอนทรงประกำศพระศำสนำ มีสำระส ำคัญที่แสดงถึงสิ่งที่พระพุทธเจ้ำทุกพระองค์ทรง
ุ
ปฏิบัติ คือ เมื่อมหำชนได้กำรบรรพชำ ได้กำรอุปสมบท ในส ำนักของพระพทธเจ้ำ พระองค์จะประกำศ
ุ
ให้ภิกษุทั้งหลำย ได้แยกย้ำยกันไป ประกำศพุทธศำสนำ ด้วยพระวำจก ที่พระพทธศำสนิกชนทั้งหลำย
รู้จักกันดีว่ำ
บำลีอักษรไทย ‘จรถ ภิกฺขเว จำริก พหุชนหิตำย / พหุชนสุขำย โลกำนุกมปำย อตฺถำย หิ
ฺ
ตำย สุขำย เทวมนุสฺสำน ,
บำลีอักษรโรมัน : 'caratha bhikkhave cārikaṃ bahujanahitāya bahujanasukhāya
lokānukampāya, atthāya hitāya sukhāya devamanussānaṃ.
มีควำมหมำยว่ำ “ภิกษุทั้งหลำย เธอทั้งหลำยจงจำรึกไป เพื่อเกื้อกูลแก่คนหมู่มำก เพื่อสุขแก่
ื่
คนหมู่มำก เพออนุเครำะห์ชำวโลก เพื่อประโยชน์เพื่อเกื้อกูล เพื่อสุขแต่
เทวดำและมนุษย์ทั้งหลำย”
๔. ตอนทรงแสดงโอวำทปำติโมกข์ ซึ่งเป็นตอนสุดท้ำยของพระประวัติ มีเนื้อหำที่เป็น
ุ
สำระส ำคัญควรศึกษำจดจ ำ คือ พระ (วิปัสสี) พทธเจ้ำทรงแสดงปำติโมกข์ (หมำยถึงโอวำทปำติโมกข์
ซึ่งประกอบด้วยคำถำ 3 คำถำ คือ ขันตี ปรม ตโป) เป็นค ำสั่งสอนที่พระพทธเจ้ำแต่ละพระองค์ ทรง
ุ
แสวงเอก ในมหำปทำนสูตร มีปำติโมกข์ ที่พระวิปัสสีพทธเจ้ำ ทรงแสดงในที่ประชุมสงฆ์ ได้ปรำกฏ
ุ
ดังนี้
บำลีอักษรไทย : ขนฺตี ปรม ตโป ตีติกฺขำ
นิพฺพำน ปรม วทนฺติ พุทฺธำ
น หิ ปพฺพชิโต ปรูปฆำตี
สมโณ โหติ ปร วิเหธยนฺโต
สพฺพปำปสฺส กุสลสฺสุปสมฺปทำ
สจิตฺตปริโยทปน เอต พุทฺธำนสำสน
อนูปวำโท อนูปฆำโต ปำติโมกฺเข จ ส วโร
มตฺตญฺญุตำ จ ภตฺตสฺมึ ปนฺตญฺจ สยนำสน
อธิ จิตฺเต จ อำโยโค เอต พุทฺธำนสำสนนฺ’ ติ
