Page 22 - tmp_Neat

მისი სიცილი ჩაკვდა და თვალი ამარიდა. <<არა, ჩვენ აქაურები არ

ვართ.>>

<<მშობლების სამსახურის გამო გადმოხვედით?>> თანაც ვერ

წარმომედგინა, აქ რა სამსახური შეიძლებოდა არსებულიყო.

<<ხო. ისინი ქლაქში მუშაობენ. იშვიათად ვხედავთ მათ.>>

რაღაც ისეთი უცნაური გრძნობა დამეუფლა, რომ ამის მიღმა კიდევ
რაღაც იმალებოდა. <<ეს ძნელი უნდა იყოს, მაგრამ... ასე თქვენი

თავისუფლება მაინც გაქვთ. დედაჩემიც იშვიათადაა სახლში.>>

<<მაშინ კი იცი რაზეც ვლაპარაკობ.>> უცაბედად სევდიანად

გამოიყურებოდა. << ჩვენ ასეა თუ ისე ჩვენი ცხოვრებით ვცხოვრობთ.>>

<<კაცი იფიქრებდა, რომ ჩვენი ცხოვრება იმაზე საინტერესოა, ვიდრე

ის სინამდვილეში არის, არა?>>

ოდნავ მტკივნეული სახით შემომხედა. <<ადრე მეც სულ ასე

ვფიქრობდი, მაგრამ ხომ გაგიგია, ფრთხილად იყავი რასაც ინატრებო?>>
ფეხის წვერებზე შედგა. ჩანდა, რომ ჩვენს შორის არცერთს

გვეჩქარებოდა დუმილის შეწყვეტა, რომელიც ჩვენს შორის ჩამოვარდა.
ზუსტად ვიცოდი, რასაც გულისხმობდა. მრავალჯერ ვწოლილვარ ღამე

მღვიძარე და მინატრია, რომ დედა როგორმე რამეს შეცვლიდა _ და აი,
კეთილი იყოს ჩვენი მობრძანება ვესთ ვირჯინიაში.

ცას მოულოდნელად შავი ღრუბლები ჩამოაწვა და ეზო დააბნელა.
დიიმ შუბლი შეიჭმუხნა. <<არა რა, როგორც ჩანს ჩვენი განთქმული

ნაშუადღევის ავდარი ჩამოგვაწვება. მეტწილად ნახევარი საათი
გრძელდება ხოლმე.>>

<<არ გაგვიმართლა. მაშინ ჯობია ბაღში მუშაობა ხვალისთვის

გადავდოთ. დრო გაქვს?>>

<<რა თქმა უნდა.>> დიის გააჟრჟოლა. ჰაერში უეცრად აცივდა.

<<არ მესმის ეს ავდარი საიდან გაჩნდა.>> ვმსჯელობდი. << როგორ
უცაბედად, თითქოს არაფრისგან მოვიდა.>>

დიი საქანელიდან წამოხტა და შარვალზე ხელები გაიწმინდა. <<ასე
ჩანს. მგონი დედაშენი ადგა და მე დეიმონი უნდა გავაღვიძო.>>

<<იმას სძინავს? ეს ცოტა გვიანი არ არის?>>