Page 20 - tmp_Neat

სადგომიდან დიდი სიჩქარით გაექანა. მე ჩემი მანქანის კარი გამოვაღე

და მინდოდა ჩავმჯდარიყავი, როდესაც უეცრად ვიგრძენი, რომ ვიღაც
მითვალთვალებდა.

ავტომობილების სადგომს გადავხედე და დავინახე მხოლოდ ერთი
მამაკაცი, შავ შარვალ_ კოსტუმში და მუქი მზის სათვალეებით,

რომელიც მეორე დაკარგული პიროვნების სურათს ერთერთ ღია
დაფაზე ათვალიერებდა. უცაბედად ,, ადამიანები შავებში“ გამახსენდა.

მხოლოდ ის მეხსიერების წამშლელი აპარატი და მოლაპარაკე
ძაღლიღა აკლდა. ეს თითქოს სასაცილო იყო, მაგრამ ამ კაცს სასაცილო

არაფერი ჰქონდა... რომელიც ახლა მე მაშტერდებოდა.

ცოტა ხნის შემდეგ კარზე დიიმ დააკაკუნა. როდესაც გარეთ გავედი,

დიი ვერანდაზე კიბესთან იდგა და მისი მაღალქუსლიანი სანდლებით
წინ და უკან ქანაობდა. ეს არ იყო მაინცდამაინც ის ჩაცმულობა,

რომელსაც მე ,,მებაღეობისთვის შესაფერისს“ დავარქმევდი. მზე
შარავანდედივით ანათებდა მისი მუქი თმების გარშემო და

გულახდილად იღიმოდა. ამ მომენტში მაგონებდა ის ზღაპრის
პრინცესას ან პატარა ფერიას ,,პიტერ პენიდან“ სპიდზე, ისეთი

აღგზნებული, როგორიც ის იყო.

<<იმედია დედაშენი არ გავაღვიძე.>> თქვა მან ხმამაღალი

ჩურჩულით.

თავი გავაქნიე. << არა, ქარიშხალმაც, რომ გადაგვიაროს თავზე ის

ძილს მაინც გააგრძელებს. ეს სინამდვილეში მართლა მოხდა.>>

კვლავ ღიმილით სახეზე დაჯდა დიი ჰოლივუდის საქანელაზე. ისე,

როგორც მან მკერდზე მკლავები გადაიჯვარედინა, მორცხვის
შთაბეჭდილებას ტოვებდა. <<როგორც კი სახლში პროდუქტები
მივიტანე, დეიმონმა ჩემი ჩიფსების ნახევარი შთანთქლა, მერე ორი

ნაყინი და კიდევ ნახევარი ქილა მიწის თხილის კარაქი დააყოლა.>>

სიცილი ამივარდა, <<უაუ, როგორ შეუძლია დარჩეს მაინც

ასეთი...?>> მიმზიდველი <<სპორტული?>>