Page 16 - tmp_Neat

ცნობისმოყვარედ მიყურებდა დიი მისი ნათელი მწვანე თვალებით.

<<ისე შენ სულ არ გამოიყურები ისე, როგორც მან დაგახასიათა, მაგრამ
არა უშავს, ისედაც ვიცოდი, რომ ეს შენ იყავი. თითქმის შეუძლებელია

აქ ყველას არ იცნობდე.>>

თვალი გამექცა მოთხუპნული ბავშვისკენ, რომელიც ახლა პურის

თაროზე ძვრებოდა. <<მგონი შენს ძმას არ მოვწონვარ.>>

დიიმ შუბლი შეიჭმუხნა. << რა?>>

<<შენს ძმას _ მგონია, რომ არ მოვწონვარ.>> ისევ ურიკისკენ
მივბრუნდი და შეფუთული ხორცის კოლოფს დავუწყე თამაში. <<ის

არც თუ ისე სიამოვნებით... დამეხმარა.>>

<<უი, არა,>> მიპასუხა და გაიცინა. მე მას გაკვირვებული

ვუყურებდი. << ვწუხვარ. ჩემი ძმა საკმაოდ უხასიათოა. >>

რას ამბობ << დარწმუნებული ვარ, რომ ეს იმაზე მეტი იყო, ვიდრე

უბრალო უხასიათობა.>>

მან თავი გააქნია. <<მას უბრალოდ ცუდი დღე ქონდა. მაშინ ასეთი

უჟმურია ხოლმე, დამიჯერე. მას შენი საწინააღმდეგო არაფერი აქვს.
კვირის ყველა იმ დღეს, რომელიც ი_ზე მთავრდება, მას მეც

სიამოვნებით მოვკლავდი. დეიმონი უხეშ კანში იფარება. მას უბრალოდ
პრობლემა აქვს...ხალხთან.>>

მშრალად გავიცინე. <<შენ ეგა თქვი.>>

<<ყოველშემთხვევაში მე ძალიან გამეხარდა შენთან შეხვედრა!>>

თქვა და ისევ შეცვალა სალაპარაკო თემა. <<დარწმუნებული არ ვიყავი,
თუ შეგაწუხებდით, რომ თქვენთან გადმოვსულიყავი, როდესაც თქვენ
ჯერ კიდევ შეგუების პროცესში ხართ.>>

<< არა, არ შეგვაწუხებდი.>> მიჭირდა საუბრისთვის ყურის დევნება,
რადგან ის ისე სწრაფად ცვლიდა საუბრის თემას, რომ მას უეჭველი

,,რიტალინი“ სჭირდებოდა.

<<შენ მე უნდა გენახე, როდესაც დეიმონმა მითხრა, რომ შენც ჩვენი

ასაკის ხარ. ლამის სახლში გავიქეცი, რომ მას ჩავხუტებოდი.>> ის

მოუსვენრად ცანცარებდა. <<მაგრამ, რომ მცოდნოდა, ასე უხეშად
მოგექცა, მირჩევნია კარგად ჩამეთეთქვა.>>