Page 11 - tmp_Neat

ეკითხებოდა, რა სულელი შეიძლება იყოს ვინმეო. უეცრად მივხვდი მის

თვალებში რაც დავინახე. მისი ჯანმრთელი დოზის ამპარტავნებით, ის
მე დამცინოდა.

ერთი მომენტი შემეძლო მხოლოდ მას მივშტერებოდი. ის იყო ალბათ
ყველაზე მიმზიდველი ტიპი, რომელიც კი ოდესმე შემხვედრია, მაგრამ

აბსოლუტური იდიოტი. ეს ვისღა უნდა გაეგო. <<მე მხოლოდ გზის
კითხვა მინდოდა, მეტი არაფერი. მაგრამ როგორც ჩანს ახლა არ

გაწყობს.>>

ერთი ტუჩისბოლო შეუკრთა. <<მე არც არანაირ დროს არ მაწყობს,

რომ ჩემს კარებზე დააკაკუნო, პატარავ.>>

<<პატარა?>> გავიმეორე და გაოცებული თვალებით შევხედე.

ისევ აიწიენ მისი მუქი წარბები ირონიულად. ისინი მე უკვე
მაგიჟებდნენ.

<<მე არ ვარ პატარა. მე ვარ ჩვიდმეტის.>>

<<ხო?>> მან თვალები დაახამხამა. << შენ თორმეტი წლისას ჰგავხარ ან

ცამეტის. ყოველ შემთხვევაში ჩემს დას აქვს ერთი თოჯინა, რომელსაც
შენ მაგონებ. იმასაც ასეთი უზარმაზარი თვალები აქვს და ასეთი

გაშტერებული მზერა.>>

მე ვახსენებდი მას თოჯინას? თოჯინას გაშტერებული მზერით? უკვე

ყელში ამომივიდა. <<კარგი, ბოდიში შეწუხებისთვის. შენთან
აღარასდროს დავაკაკუნებ. ამაში შეგიძლია დამერწმუნო.>>

გადავწყვიტე სასწრაფოდ წავსულიყავი აქედან, სანამ ვერ გავუძლებდი
ჩემი დაუოკებელი სურვილი, ჩემი მუშტი მის სახეში გამერტყდა_ ან

მეტირა_ დამეკმაყოფილებინა,

<<ჰეი,>> მომაძახა უკნიდან.

კიბის ბოლო საფეხურზე შევჩერდი, მაგრამ არ შემოვბრუნდი.

არავითარ შემთხვევაში არ მინდოდა მენახებინა მისთვის, თუ როგორი

აფორიაქებული ვიყავი. << რა არი?>>

<<წადი მეორე ქუჩაზე და იქედან გადაუხვიე 220 ავტობანზე

ჩრდილოეთის მიმართულებით, და არა სამხრეთის, სანამ პიტერსბურგ-
ამდე მიხვალ.>> განერვიულებულად ამოისუნთქა, თითქოს ძალიან