Page 158 - ภาษาไทย ม.ปลาย

158 | ห น า

คุณสมบัติของนักเขียนที่ดี
การจะเปนนักเขียนมืออาชีพที่ดีได จะตองเริ่มตนทีละขั้นหรือเริ่มจาก 0 ไป 1 2 3 และ 4 โดย

ไมคิดกระโดดขามขั้น ซึ่งมีวิธีการดังนี้

1. ตั้งใจ นักเขียนตองมีความตั้งใจ และรับผิดชอบในทุกขอความที่ตนเองไดเขียนถายทอดออกมา

ไมใชเพียงตัวอักษร ที่เรียงรอยออกมาเปนเนื้อหาเทานั้น แมแตยอหนาหรือเวนวรรคก็นับวาเปนสวนหนึ่งที่
แสดงใหเห็นถึงความตั้งใจของนักเขียน ที่นักอานจะสามารถมองเห็นไดเชนกันจุดประสงคของการเปน

นักเขียนไมใชเปนเพื่อเขียนอะไรสักเรื่องใหจบแลวเลิกราไป แตนักเขียนควรใสใจทุมเทในสิ่งที่เขียน และ

ลงมือถายทอดเรื่องราวในจินตนาการนั้นอยางสุดความสามารถ หากมีความตั้งใจจริงคนอานจะรับรูได
ทันที

2. รับฟง นักเขียนตองรูจักที่จะรับฟงคําวิจารณของเพื่อนนักเขียนดวยกันอยางใจกวาง เพราะไม

วานักเขียนจะมีฝมือระดับใด ก็สามารถมีขอผิดพลาดไดเชนกัน แมแตความคิดเห็นของนักอานก็มีสวน
ชวยใหนักเขียนปรับปรุงแกไขใหดียิ่งขึ้นได เพราะโดยสวนมากนักอานมักจะเห็นขอบกพรองใน

บทความของนักเขียนมากกวาตัวนักเขียนเอง

3. ใฝรู นักเขียนตองรูจักคนควาหาความรู ขอมูลหรือแหลงอางอิงที่ถูกตอง เพื่อพัฒนา การ

เขียนของตนเอง การเขียนเนื้อหาโดยปราศจากขอมูลจะทําใหเนื้อหาปราศจากสาระและแกนสาร
คนอานจะไมรูสึกสนุก

4. จรรยาบรรณ ไมวาอาชีพใดๆ จําเปนตองมีจรรยาบรรณเปนของตนเอง นักเขียนก็เชนกัน

นักเขียนที่มีจรรยาบรรณ ตองไมลอกของคนอื่นมาแอบอางชื่อเปนของตนเอง นี่คือสิ่งที่รายแรงที่สุด

สําหรับนักเขียน
5. ความรับผิดชอบ ไมวาอาชีพใดๆ ความรับผิดชอบเปนสิ่งสําคัญ ซึ่งในที่นี้ หมายถึง ความ

รับผิดชอบตอทุกถอยคําในเนื้อหา กอนจะแสดงผลงานใหผูใดไดอานไมวาผูเขียนจะตั้งใจหรือ ไม

ตั้งใจก็ตาม
6. ความสุข หลายคนอาจแอบคิดอยูในใจวาการเปนนักเขียนไมใชเรื่องงาย ไมวาอาชีพใดๆ

ตองมีจุดงายจุดยากดวยกันทั้งสิ้น แลวเหตุใดการเปนนักเขียนตองมีความสุข? เพราะถาหากนักเขียน

เขียนดวยความทุกขไมรูสึกมีความสุขกับการเขียน ก็แสดงวานักเขียนผูนั้นไมเหมาะกับการเปนนักเขียน

นักเขียน คือ ผูที่แสดงความคิดเห็น ดวยการเขียนเปนหนังสือหรือลายลักษณอักษร ซึ่งอาจ
แสดงออกในรูปแบบเรียงความ บทความ เรื่องสั้น นวนิยายฯลฯ คนที่จะเอาดีดานงานเขียน จะตองเปน

คนชางฝน มีพรสวรรค และตองเรียนรู พยายามเขียนตามที่ตนถนัด รูจักอยูในโลกแหงจินตนาการ จึงจะ

เขียนใหผูอานหัวเราะ รองไหและรอคอย ถือวาเปนหัวใจหลักของนักเขียน นอกจากนี้ตองเปนนักอาน

นักเขียนตองมีอารมณออนไหว รูสึกไวตอสิ่งเราทั้งหลาย นอกจากนี้ ยังตองเปนคนชางคิด ชางสังเกต