Page 11 - book1

- 8 -

บทที่ 5

เราจะรอง ทุกครั้ง ที่รอนหนาว และเมื่อคราว ที่เจ็บปวย ใหโหยหา
หรือปวดทุกข หนักเบา บางบางเวลา แมยามหิว ขึ้นมา ก็รองกวน
เมื่อยังที่พูดไม่ได้ ช่วยตัวเองก็ไม่ได้ เราก็ต้องใช้เสียงร้องเป็นสื่อกับ

สิ่งรอบข้างทุกอย่าง เช่น เมื่ออากาศร้อนเราก็จะร้องพร้อมทั้งมี เหงื่อชื้นแฉะออกมา
ประกอบการร้องได้สมใจเลย แต่พออากาศเย็นหรือหนาวมาก ก็จะร้องพร้อม ๆ กับ

กับหลักฐาน โดยที่มีมือและเท้าเย็นเฉียบและริมฝีปากน้อยๆนั้น กลายเป็นสีม่วงซึ่ง
แสดงถึงอาการที่หนาวมากๆ หรือจะอาการ ปวดหนัก ปวดเบา ปวดท้อง ปวดหัว
ตัวร้อน มดกัด ยุงกัด หิวนํ้า หิวนม หิวความรัก หิวความอบอุ่น ฯลฯ ก็จะหลับ

หูหลับตาตะบันเสียงร้อง อย่างไม่ลืมหูลืมตากันทีเดียว แม่ก็จะเข้าช่วยแก้ปัญหานั้น
เป็นเปลาะๆไปทุกครั้ง ซึ่งบาง ครั้งก็นึกสนุกที่อยากให้แม่อุ้ม เราก็จะร้องไห้ขึ้นมา

ได้อย่างไม่เหตุผลเลย ก็ได้เหมือนกัน แม่ไม่รู้ก็จะมาอุ้มเราทุกครั้งไป จนเราจํามา
เป็นเงื่อนไขในการเรียกให้แม่มาหาได้ ง่าย ๆ เลย ซึ่งแพทย์ทางด้านจิตวิทยาของเด็ก
ได้ทําวิจัยแล้ว ผลออกมาว่า เมื่อลูกร้องโดยไม่มีสาเหตุบ่อย ๆ ทั้งที่อิ่มแล้วไม่มี

อาการเจ็บป่วยแล้ว นั่นคือสัญญาณที่ลูกสร้างเงื่อนไข ให้กับพ่อแม่ เป็นการเรียก
เรียกร้องความสนใจ อยากให้มีคนอุ้มอยู่ตลอดเวลา ซึ่งแพทย์ได้แนะนําผู้เป็นแม่ทั้ง

หลายให้ทําใจแข็งไว้ อย่าตามใจทุกครั้งทดลองปล่อยให้ร้องสักพักหนึ่ง เมื่อไม่มีการ
ตอบสนองเด็กก็จะสงสัยแล้วค่อย ๆ หยุดเพื่อดูท่าทีของคนรอบข้างว่า เกิดอะไรขึ้น
ทําไมไม่มีใครสนใจเลย และเมื่อรู้ว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลก็จะเรียนรู้แล้วหยุดร้องไปเอง

พอเจอไม้เด็ดของแพทย์เข้า เราก็อดที่จะร้องกวนให้แม่อุ้มบ่อยๆแล้วสินะ...เฮ้อๆๆๆ