Page 8 - book1
P. 8
- 5 -
บทที่ 2
ตอนแรกเกิด ก็เริ่ม เปดปากรอง สืบเนื่องตอง ตื่นมา จากความฝน
กระเสือกกระสน ออกมา จากในครรภ จากภพนั้น มาภพนี้ ที่แหงใด
คนเราทุกคนที่ถือกําเนิดมาในโลกนี้ จะเริ่มแหกปากร้องเป็นอันดับแรก
ที่หลุดออกมาจากท้องแม่ ไม่ว่าจะคลอดเองหรือผ่าตัดออกมาทางหน้าท้อง ไม่ว่าจะ
คลอดกับหมอตําแย หรือแพทย์แผนปัจจุบันก็ตาม แม้กระทั่งคนใบ้ก็ยังร้องเลยถึงแม้
ว่ าจะไม่ดังเท่ากับคนปกติก็ตาม ด้วยความอยากรู้ก็เริ่มเดาด้วยตัวเองว่าเราคงเป็นใคร
สักคนหนึ่งที่เคยตายไปแล้ว แต่ไม่รู้ว่าตายแล้วไปอยู่ที่ไหนมา อาจจะเป็นสวรรค์ นรก
หรือเป็นวิญญาณที่เร่ร่อนหรือท่องเที่ยวไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมายปลายทางตามเวร
ตามกรรมก็ได้ (คงอ่านนิทาน/นิยายมากไป) แล้วอยู่ก็มานอนอยู่ท้องของแม่เรา ตอน
ไหนก็ไม่รู้ วันหนึ่งต้องตกใจที่ถูกบีบให้เคลื่อนตัว(ถ้าคลอดเองตามธรรมชาติ) ออกมา
ตามทางแคบ ๆ แต่อบอุ่นนั้น(จากท้องแม่เราเอง) หรือนอนอุ่นอยู่ดีดี ก็ถูกควักตัวออก
มาจากที่นอนอันอุ่น ๆ นั้นอย่างกะทันหัน แบบตั้งตัวไม่ติดเลย (ถ้าผ่าตัดออกทางหน้า
ท้อง) แล้วก็ถูจับห้อยหัวพร้อม ๆ กับถูกตบที่หลังและที่ก้นเราแรง ๆ จนสะดุ้งตกใจ
ตื่นขึ้นมาแบบงงๆ ว่าเอ๊ะเราอยู่ที่ไหนกัน ตายล่ะสิ จะปลอดภัยไหม กลัวนะ จะบอก
ใครดี แล้วจะบอกอย่างไรดี ตัดสินใจไม่ถูกก็ของแหกปากร้องไว้ก่อน เพื่อเป็นการ
ปลอบใจตัวเอง เพราะไม่รู้ว่า ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่ โรงพยาบาล คลินิก สถาน
สถานพยาบาล คฤหาสน์ บ้าน กระท่อม เพิงข้างถนน ใต้สะพาน สถานที่ทําแท้ง
ถังขยะ หรือถุงดํา ฯลฯ
ถึงจะแกปากร้องดังขนาดไหนก็ตาม ก็ไม่สามารถหาคําตอบให้ตัวเอง
ได้เลย ยิ่งอยากจะถามใครก็ทําได้แค่ร้องไห้เสียงดังอยู่ตลอดเวลา ช่วยตัวเองก็ไม่ได้
นึกอยู่ด้วยความอกสั่นขวัญแขวนว่าใครก็ได้ช่วยทีกลัวๆๆจนไม่กล้าลืมตาขึ้นมาเลย..
น่าสงสารจัง
