Page 32 - ΑΝΤΙ - ΤΕΥΧΟΣ 29 - 1975

“Ag πάει στην ὀργή. Ὑπερβολές; Ναί. ἀνάγκη νὰ πῶ κατιτί, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν άλ-

βέβαια τὶς ἔχει τὸ γυναικεῖο κίνημα, ὅπως λαξα, δὲν διόρθωοα τίποτα σὲ τούτη τὴ

ni’ οἱ μπολσεβίκοι τοῦ '17, στὶς μέρες μας δεύτερη έκδοση ἐκτὸς ἀπ’ τ’ ἀναρίθμητα

οἱ βιετναμέζοι ni" οἱ παλαιστίνιοι. Πῶς ὀρθο-τυπο-γραφικὸι λάθη nui τὶς παρα-Α

θὰ προχωρήσεις χωρὶς βία κι’ ύπερβολές, δρομές. Ἀλλοιῶς θόιπρεπε νὰ τὸ ξανα-

έτσι ὅπως εἰναι ὁ κόσμοςς Προσιι)πικά, γράψω nui θάταν, μοῦ φαίνεται, σὰ νὰ

ἔχω πολλὰ διδαχτεῖ ἀπ’ τοὺς «μαξιμαλι- πλαστογραφοῦσα μιὸι κατάθεση, μιὰ μαρ-

στές», κι ὅταν ἀκόμα διαφωνῶ μαζί τους. τυρία. Μιὰν ἀντίθετη ἐμπειρία εἷχα μ’ ἕνα

ἼΞμαθα λ.χ. πῶς ἡ καταπίεση τῆς γυναί- γαλλικὸ βιβλίο μου «Grècc». Ἐκεῖνο ἀπ’

κας ναὶ μὲν διασταυρώνεται μὲ τὴν άλλη, τὴν ἡμέρα ποὺ πρωτοβγηκε, τὸ 1955, θὰ

τὴν ταξικὴ κι’ οἰκονομική, ἀλλ’ εἶναι βα- τὸχω διορθώσει κι’ ἐν μέρει ξαναγράψει

θύτερη, πρωταρχικη, γιατὶ ό κόσμος τοῦ καμιά δεκαριὸι φορές, σχεδὸν σὲ κάθε

μόχθου, τῆς πάλης καὶ τῆς βίας εἶναι ἀν- καινούργια έκδοση. ,Ἀλλά μέτρα κι’ ἄλλα

δρικὸς κι’ ἀλλες ἀξίες δὲ χωράνε. Τῑς δο- σταθμός Γιατί ὅχι; K1,” ἡ γλώσσα άλλη nui

μὲς ποὺ τὴν όρίζουν, σεξουαλικές, νομι- τὸ ’ἀντικείμενο διαφορετικό. Ἐκεῖ δὲν

κές, οἰκονομικές, γλωσσικές, ἡ γυναίκα πρόκειται γιὰ μένα, μὰ γιά τὸ σήμερα, τὸ

τὶς ὑφίσταται, δέν τὶς διάλεξε. Τί μπορεῖ ἑκάστοτε έλληνικὸ παρὸν ni” αὐτὸ πρέπει

vu κάνει; N” ἀρχίσει νὰ μιλάει κακοῦ- vu κυνηγάω νὰ προλάβιι) καί να κατα-

καλοῦ τὴ δικιά της γλώσσα, νὰ ἐκφράσει λάβω.

μὲ δικό της τρόπο τὸ δικό της κόσμο, τὸν ’Ὰφησα τελευταῖο κάτι βασικό. ”Ο,τι

οῦτοπικό, καὶ λίγο-λίγο vu τὸν χτίζει, Ai’, εἶπα γιὰ τὸ μυστήριο τοῦ πληθυντικοῦ,

κάτι τέτοιο, μοῦ φαίνεται, ἐντελῶς ἀσυ- τοῦ ἄλλου, τῆς ἑπικοινωνίας συνδέεται

νείδητα, πῆγα νὰ ψελλίσω σὲ κεῖνο τὸ
τερη ἡλικία, τῆς ζωῆς», γράφει ὁ Nizan, άμεσα μὲ τὸν Βάρναλη. Τὴν ἐποχή ἐκείνη

’ δικός μας ἄνθρωπος, στην πρώτη φράση πρῶτο κείμενο, στὰ κουτουρού, ὅπως τοῦ ‘48 που ὁὲν ἔλεγε vu φέξει ῆτανε δύσ-

τοῦ Aden - Arabic. παίζεις τυφλόμυγα. κολο vu ἐκφραστεῑς έτσι ὀρθὰ-κοφτὰ στὸ

Σύμφωνοι, οὔτὟ ἐγώ, ἰδίως ἀν πρόκει- Τουλάχιστον αὐτὸ βλέπω σήμερα nui «Ριζοσπάστη». Ἀκόμα θυμᾶμαι τὸ χτυ-

ται γιὰ εἴκοσι χρονῶν γυναίκα καὶ νά, θεωρῶ μόνιμο. ἓὈτι δὲν εἶναι ὸ βίος ἀν- ποκάρδι, τὴ σαστιμάρα ὅταν διάβασα τὸ

ἀκριβῶς, ἕνα δεύτερο στοιχεῑο τοῦ βι- θόσπαρτος γιὰ κάτι τέτοιους ὸχληρούς, ἄρθρο του. ςΗταν ἡ πρώτη φορὰ - σπα-

βλίου ὅπου ἀναγνωρίζω τὸ σημερινὸ ui’, αὐτὸ πιὰ μάς τὸχετε τάξει ἀπὸ τὴν νιότατα μοῦχει τύχει, στὴ ζωὴ — ποὺ κά-

ἑαυτό μου. Κάτι τέτοιο, νομίζω, πῆγα νὰ ἡμέρα που γεννηθήκαμε. Καὶ τὸν κρατη- ποιος καταλάβαινε, μὰ πῶς γινόταν;

πῶ τότε, τὸν δυσμενῆ - συσχετισμὸ - δυ- σατε τὸ λόγο σάς, Μὲ τὸ παραπάνω. ”Ητανε κάτι νά σὰ θαῦμα, σὰν ἀνάσταση,

νάμεων ἀκόμα nui στὸν ἔρωτα ὅπου Ὕποπτο τὸ άτσμο μὲ σάρκα nui όστὰ ni‘ ἀφοῦ ξαφνικὰ τὸ κείμενο ἀπὸ γράμμα νε-

ἰσχύον δίκαιον εἶναι nui κεῖ τοῦ ἰσχυρο- ἠ εὐτυχία του nL’ ένιαῖσ τὸ σύστημα, τὸ κρὸ γινόταν ζωή, τὰ λόγια ζωντανεύανε

τέρου, σὲ τελευταία ἀνάλυση ô νόμος τῶν κατηγορητήριο ποὺ τὸ κηρύσσει ἐκτὸς καὶ μιλοῦσαν, ἀφοῦ κάποιον έπιτὲλους

ἀνδρῶν. νόμου. Ἀρχίζει ἀπ’ τὶς μεθόδους στίς λε- ἀφοροῦσαν, δέν ἤμουνα πιὰ Ροβινσώνας, -

"A, πόσο ἔχουν ἀλλάξει οἱ καιροὶ ἀπὸ γόμενες κοινωνικὲς ἐπιστῆμες, mam/s; κάποια φωνὴ εἶχε ἀποκριθεῖ. Νάκουσε,

τότε. Τῷ καιρῷ ἐκείνω μιὸι τέτοια δια- μὲ, τῆς Ἀσφάλειας, (παρακολούθηση, μέσ’ ἀπ’ τὸν πρῶτο ἐκεῖνο σάλο κάτι γε-

μαρτυρία ἤτανε περίπτωση «ἀτομικὴ» παρατηρηση, επίβλεψη, παθολογία, θε- νικότερο, θολό, θαμπὸ ni" ἀδέξιο, ὅπως

καί, βέβαια, ἀχάριστη κι’ ἀντιπαθητικη. ραπευτικὴ, στατιστική, ψυχιατρεῖα εἶπα, ποὺ πήγαινε νὰ μιλήσει, νὰ φανε-

Σήμερα ἡ καταπίεση έγινε συνείδηση τοῦ ἀστικὰ καὶ πολιτικὰ) ὅπου πάντων χρη- ρωθεῑ; Ποιὸς ξέρει. Κι’ ἴσως ἀλλοιῶς νὰ

ἴδιου τοῦ γυναικείου λαοῦ καὶ πέρασε μάτων μέτρο τὸ κατεστημὲνο καὶ φτάνει χάραζε σήμερα τὰ σύνορα τοῦ δημοσίου

πιὰ στὴν πολιτικὴ σκηνή, στὴν πράξη. ὥς τό... σωφρονιστικὸ (μάλιστα) σύστημα nui ἰδιωτικοῦ, τοῦ προσωπικοῦ nui τοῦ

- Μὰ δὲ φαντάζομαι νὰ παίρνεις στὰ καὶ τὰ βασανιστήρια. Σάρκα nui ὀστὰ πολιτικοῦ. Σὲ κεῖνον λοιπόν, σὲ κείνη τὴν

σοβαρὰ κεῖνες ,τὶς ὑστερικὲς ὑπερβολὲς πάει vu συντρίψει ὁ βασανιστής, ὅχι μιὰν έντιμότητα ποὺ πάει ν’ ἀφανιστεῖ ἀπὸ

τοῦ Women‘s Lib. Μαζεύτηκαν οἰ γριὲς, ἔννοια, ὅχι τὴν ἐπανάσταση, ἀλλὰ κεῖνο προσώπου γῆς θέλω ν’ ἀφιεριῖισω τὴ δεύ-

ὰσκημες, οἱ ἀνικανοποίητες, οῖ λεσβίες ποὺ τῆς δίνει ζωή, ψυχὴ nui ἀλήθεια, τὸν τερη έτούτη έκδοση τοῦ «Κοντρ - τὰν» -

καὶ πάνε vu φορτώσουν τὰ προβλήματα ἐπαναστάτη. νά που κατάφερα τώρα νὰ τ’ ὀνοματίσω

τους στὸν ἄντρα. - Μὰ ἡ στείρα κριτικὴ δέν βγάζει που- , nui μάλιστα ἑλληνικά. Στὴ μνήμη του;

-Σιγὰ-σιγά. Cool. Πολλὲς ἀπ’ τὶς θενά. Καθόλου. Εἴπαμε. Γιὰ μᾶς, τὸ λαὸ τοῦ

«στρατευμένες», τοῦ γυναικείου κινήμα- - Ποιὸς τόπε; Κεῖνος πού τὸ λέει πάει, Τετάρτου Προσώπου, ποὺ ζοῦμε τὴ μισή

τος nui νέες εἶναι καὶ καλλονὲς διάσημες. ἀκριβῶς, νὰ καταστρέψει στὴ ρίζα της . μας ζωὴ μεΓ τοὺς ἀπόντες, ô θάνατος δὲν

Φορτώνουν τὰ προσωπικά τους προβλή- κάθε δυνατότητα ἀλλαγῆς. Στείρα κι’ τοὺς ἀπομακρύνει καὶ τόσο ἀπὸ κοντα

ματα στὸν ἄντρα ὅπως τῆς γῆς οἱ κολα- ἆγονη εἰναι ἡ ὄιρνηση τῆς κριτικῆς. Ποιὸς μας. Μένουν παρόντες nui ζωντανοί, ἒτσι

σμένοι, εκατομμύρια ἀνὰ τὸν κόσμο, τὰ μπορεζ vu πεῖ ἐκ τῶν προτέρων ποιὰ κρι- καθὼς τοὺς πήραμε μαζί μας στὴν ξενι-

(ρορτώνουν σὲ μιὰ ριζικὴ κοινωνικὴ ἀλ- τικὴ εἰναι γόνιμη nui ποιὰ όχι; Τὸ «Κε- τιόι. KL’ ἓτσι θὰ μείνουν ὅσο ζοῦμε. Οὐδὲν

·λαγή, ἀκριβῶς ἐπειδὴ σὲ τόση πιὰ ἓκταση φάλαιο» τὸ ἵδιο ἔμεινε ἀπλη θεωρητικὴ κακόν, βλέπετε, κλπ.

τὰ προσωπικὰ καὶ καθημερινὰ γίνονται ἀνάλυση ὅσο δὲν εἶχε γίνει πράξη. Καὶ τί

κοινωνικά. Τώρα, ἀν εἶναι ἀνικανοποίη- άλλο· εῖναι ô κλασικὸς μηχανισμὸς τοῦ Φτάνει πιά. Μιλάω, μιλάω. Σὲ ποιόν,

τες έσὺ ξέρεις καλλίτερα κι’ ἀπὸ κεῐνες ni” «προσεταιρισμοῦ» ἀπ’ τὴ σιωπηλὴ όμο- Οὔτε ξέρω. Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ τριάντα

Σειρά σου τώρα.
ἀπὸ μένα. Γιατί ὅμως δὲν έχεις τὶς ἴδιες λογία κι’ ἀναγνώριση πὼς ἡ ἀντί θεση εἶ- χρόνια ὃυὸ γενιές.

ἀπαιτήσεις καλλονῆς καὶ σεξουαλικής ναι σοβαρὴ κι ὑπολογίσιμη. «Φιλᾶς τὸ Λοιπὸν .

χέρι ποὺ δὲ μπορεῖς νὰ δαγκώσεις», λέει ἡ
ἐπάρκειας ἀπ’ τοὺς άντρες. ἀπὸ κεῖνο τὸ παροιμία. Πᾶνε νὰ ξεφορτωθοῡν τὴν κρι- Κῶς κα· -

Κύθνος Σέριιι ι ι .. μηνός
θίασο τεράτων ni” εὐνούχων ποὺ ἐνίοτε τική, ἀπ’ τὸ ἅγχος τῆς ἀνασφάλειας, ὅσοι λοκαίρι τοῦ ’75. i

σὲ κυβερνάνε nui που τὸ γελοῖο θάχε

σκοτώσει ἀπὸ καιρὸ ἂν δὲν τοὺς γλύτωνε έχουνε πολλά, μετρητὰ ἢ ἀμέτρητα, νὰ

ἡ ἐξουσία ποὺ έκπροσωποῦνε — τὸ πιὸ χάσουν. Νομίζοιιν πιῑε ἕχουνε. Μιμίκα Κμανὰκη

άθλιο ὑποκατάστατο τοῦ ἔρωτα —— τὰ

λεφτὰ, ό στρατός, ἡ πολιτική, ὁ τύπος.

Γιὰ θυμήσου, λόγου χάρη, Πάλι βιαστικα TH. :1.‘l’(l., κυνηγητό, λα-

χανιασμα, τρεχάλα, πάλι ὁ χρόνος μὲ τὸ

δρεπάνι του, ὀπί-ἁρπάξας, ὅ,τι κουρσέ-
τὸν ἱ ψεις, ὥ,τι προφτάσεις νὰ πεῐς, σωστὴ πει-

κ τον ρατεία. Ἡ κλεψύδρα, ὅπως καὶ τότε.

τον Ναί, τῷ καιρῷ ἐκείνῳ οὔτε ἤξεραῑούτε ,

ΑΥΤΙΞΛΟΓΟΚΡΙΘΗ ἤθελα «vu -γρόιψω - ἕνα - βιβλίό». Εἷχα

32