Page 46 - Efsane

Tess dudağını ısırdı. “Eden. John diğer herkesin şimdilik iyi olduğunu söylüyor.
Ama Eden konuşabiliyor ve yeterince uyanık. Yataktan çıkıp güçlü olduğunu
kanıtlamak için lavabonun altındaki sızıntıyı tamir etmek istedi ama tabii ki
annen onu yatağa geri yolladı. Eden'ın ateşi için soğuk bez olarak kullanabilsin
diye iki bluzunu yırttı, John da eğer annene uyan kıyafet bulabilirsen iyi
olacağını söyledi.”

Nefesimi bıraktım. Eden. Tabii ki Eden; vebaya yakalanınca bile küçük bir
mühendis gibi davranmaya devam etmiş. Neyse ki biraz ilaç bulabilmiştim. Her
şey yoluna girecekti. Eden bir süre için iyi olacaktı, John’un nutuklarını da

çekebilirdim. Kaybolan kolyeme gelecek olursak... Annemin bunu
öğrenemeyecek olmasına biran için sevindim çünkü bu onu çok üzerdi.

“Tedavi için ilaç bulamadım, arama yapacak kadar zamanım da yoktu.”

Tess, “Sorun değil,” diye cevap verdi. Kolum için yeni sargı hazırlıyordu.
Sandalyesinin arkasında asılı duran yıpranmış şapkamı gördüm. “Ailenin zamanı
var. Başka bir şansımız daha olacaktır.”

"Kimin evindeyiz?"

Bu soruyu sorar sormaz, bir kapının kapandığını ve yan odadan gelen ayak
seslerini duydum. Panik içinde Tess’e baktım. Sessizce başını sallayıp rahat
olmamı söyledi.

İçeriye şemsiyesinden pis yağmur damlaları düşen bir adam girdi. Elinde

kahverengi kese kâğıdı vardı. "Uyanmışsın,'' dedi bana. “Bu iyi.” Yüzünü
inceledim. Adam oldukça solgun renkli ve biraz kiloluydu, kalın kaşları ve
sevecen gözleri vardı. Tess’e bakarak, “Kızım, sence yarın akşam gidebilecek
duruma gelir mi?” dedi.

"O zamana yola çıkmış oluruz.” Tess içinde renksiz bir sıvı bulunan şişeyi aldı -
sanırım alkoldü- ve sargının kenarını hafifçe onunla ıslattı. Kurşunun sıyırdığı
yere değdirince acıdan irkildim. Sanki derime ateş değdirilmiş gibi
hissediyordum. "Burada kalmamıza müsaade ettiğiniz için tekrar teşekkür ederiz,
efendim."

Adam yüz ifadesi belirsiz bir şekilde homurdanıp başıyla garip bir şekilde