Page 22 - final
P. 22

γεγονότων ή θεσμών του ιστορικού παρελθόντος ή του παρόντος. Η κριτική σκέψη
                   είναι  η  δομική  ολοκλήρωση  και  ο  συνδυασμός  νοητικών  και  ψυχολογικών
                   δεξιοτήτων  που  είναι  δυνατό  να  καλλιεργηθούν  στο  µάθηµα  της  Ιστορίας,  όπως  η
                   αναλυτική  και  συνθετική  ικανότητα,  η  επιχειρηματολογία,  η  τεκμηρίωση,  η
                   διακρίβωση  της  αιτιότητας  που  συνδέει  τα  ιστορικά  γεγονότα  µμεταξύ  τους,  η
                   αποκάλυψη των αξιών  και των  κινήτρων,  που καθοδήγησαν τη δράση  ατόμων και
                   οµάδων,  η  κατανόηση  της  ιστορικότητας  των  γεγονότων  και  των  φαινόμενων,  η
                   ιστορική  ενσυναίσθηση.  Για  να  καλλιεργηθούν  οι  δεξιότητες  αυτές,  θα  πρέπει  να
                   περιοριστεί  ως  διδακτική  πρακτική  η  ιστορική  αφήγηση  και  να  δοθεί  εύλογος
                   διδακτικός  χρόνος  για  την  εφαρμογή  στρατηγικών  και  τεχνικών,  που  στηρίζονται
                   στην  ιστορική  ανάλυση  και  ερμηνεία  και  ταυτόχρονα  αξιοποιούν  μεθοδικά  και  σε
                   βάθος τις ιστορικές πηγές (Κωνσταντινίδου, 2000).
                        Κλείνοντας  αυτήν  την  «τοπική»  θεώρηση  της  Ιστορίας,  και  με  βάση  τα  όσα
                   προαναφέρθηκαν,  φαίνεται  πως  η  επιτόπια  έρευνα,  η  μελέτη  των  αρχείων,  η
                   αργυραμοιβικώς εξέταση των πηγών, η ελευθερία, η «παρρησίας και αληθείας φιλία»
                   είναι οι «εκ των ων ουκ άνευ» αρετές που πρέπει να κατακτήσουν οι  μαθητές/τριες
                   στο σχολείο, ώστε να καταστούν οι ιστορικές τους γνώσεις, όπως λέει ο Θουκυδίδης,
                   «κτήμα ες αεί».

                                                    ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

                   Bell,  J.,  (2007).  Πώς  να  συντάξετε  μια  επιστημονική  εργασία.  Οδηγός  ερευνητικής
                          μεθοδολογίας, Αθήνα: Μεταίχμιο.
                   Bloch,  M.  (1994).  Απολογία  για  την  ιστορία.  Το  επάγγελμα  του  ιστορικού,  (μτφ.  Κ.
                          Γιαννακάκης), Αθήνα: Εναλλακτικές Εκδόσεις.
                   Cohen, L., Manion, L. & Morrison, K, (2008). Μεθοδολογία εκπαιδευτικής έρευνας,
                          Αθήνα: Μεταίχμιο.
                   Douch,  R.  (1994).  “The  Primary  School  Teacher  and  Local  History”.  In  Primary
                          Educational Review, 21, pp. 2-4.
                   Ζιώγου  –  Καραστεργίου,  Σ.,  (1991).  Πηγές  στην  Ιστορία  της  Εκπαίδευσης.
                          Μεθοδολογικές  προσεγγίσεις  και  παραδείγματα  από  την  ιστορία  της
                          Νεοελληνικής Εκπαίδευσης, Θεσσαλονίκη: Αφοί Κυριακίδη.
                   Καραγιανόπουλος,  Ι.,  (1993).  Εισαγωγή  στην  τεχνική  της  επιστημονικής  ιστορικής
                          εργασίας, Θεσσαλονίκη: Βάνιας.
                   Κωνσταντινίδου,  Ε.  (2000).  Εθνική  ταυτότητα  και  εκπαίδευση  για  την  ειρήνη:  Η
                          περίπτωση  των  ελληνικών  σχολικών  βιβλίων  ιστορίας  (Μη  εκδοθείσα
                          διδακτορική     διατριβή).   Θεσσαλονίκη:     Αριστοτέλειο    Πανεπιστήμιο
                          Θεσσαλονίκης.
                   Μπονίδης  Κ.  &  Χοντολίδου  Ε.  (1997).  Έρευνα  σχολικών  εγχειριδίων:  Από  την
                          ποσοτική  ανάλυση  περιεχομένου  σε  ποσοτικές  μεθόδους  ανάλυσης  –  το
                          παράδειγμα της Ελλάδας. Στο  Ν. Ι. Βαμβούκας & Α. Γ. Χουρδάκης (Επιμ.)
                          Παιδαγωγική Επιστήμη στην Ελλάδα και στην Ευρώπη τάσεις και προοπτικές.
                          Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
                   Μπουζάκης, Σ., (1994). Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, τόμ. Α, Αθήνα.


                                                                                                    14
   17   18   19   20   21   22   23   24   25   26   27