Page 217 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 217
ึ
้ำ
ู
่
ก็เดินจงกรมต่อไปด้วยใจระทึก ซึ่งตอนนนไฟมันลามไหม้อยไม่ไกล
ั
่
เท่าไหร่แล้วนะ ห่างออกไปประมาณซึ่ักแค่สองเสาไฟฟ้าได้ พอเรา
ุ
ึ
เดินจงกรมเหน่อยแล้วเราก็กลับข้ำนไปบนกฏิิ ไปน่งตรงระเบียง
ื
ั
็
่
ั
ั
่
ื
ึ
่
อย่างเก่า นงภาวนาไปเรอยใจสงบบ้างไม่สงบบ้าง พกหนงกลมตา
ื
ี
รอดูไฟ ถ้้ามันลุกลามเข้ามาใกล้มากเข้าก็จะไปยืนคุมเช้ิงท่นอกกฏิ
ุ
ิ
ั
กาหนดพุทโธไปเร่อยพักหน่ง จากน้ำนเราก็ปล่อยวางความด�าริท้ำงปวง
ื
�
ึ
ั
ออกหมดสน หลับตากาหนดจิตให้น่งลงสู่ความสงบเป็นเอกเทศ
้ำ
ิ
�
ิ
ี
สักประเด๋ยวจิตรวมลงสู่ความสงบ จึงได้ปรากฏิภาพนิมิตให้รู้เห็น
ั
ั
้ำ
ี
�
ื
ึ
้ำ
ี
ขนมาท่เบองหน้าตรงท่เราน่งอยู่นน ข้ามลาห้วยไกลออกไปหน่อย
้ำ
มองเห็นเป็นสภาพป่าโปร่ง ไฟไหม้ป่าปรากฏิมีควันลอยปกคลุมอยู่
ี
ั
ท่วไป ในท่ามกลางควันท่เป็นเหมือนม่านหมอกสลัว ๆ มีกลุ่มผู้คน
้ำ
ทงช้ายหญิงมากมาย บ้างนุ่งโสร่ง บ้างนุ่งผ้าถุ้ง บ้างมีผ้าโพกหัว ผ้า
ั
ี
่
้ำ
พาดบ่า เสอผ้าทเขานุ่งห่มก็เป็นสเก่า ๆ หน่อย ไม่มีฉูดฉาดหรอกนะ
ื
ี
ื
ทุกคนมีเคร่องมือถ้ืออยู่ในมือ เป็นประเภทจอบเสียม มีดพร้า คราด
ิ
ไม้กวาด ฟ่อนก่งไม้ใบไม้ ต่างช้่วยกันฟาดตีไฟท่ลุกไหม้อยู่ ท้ำงบ้าง
ี
ั
ก็ปัดกวาดเดินเพ่นพ่านไปมา บางคนยังแก้เอาผ้าท่โพกหัวลงมาเช้็ด
ี
ั
้ำ
ึ
้ำ
ี
ึ
เหง่อท่ใบหน้า สังเกตขนมาในใจนิดหน่งว่าคนเหล่านนเป็นคนรุ่นเก่า
ื
ในสมัยก่อน ดูเหมือนว่าจะรู้จักคุ้นเคยและรักใคร่สนิทสนมกับเรา
เป็นอันดี (แต่เราไม่รู้จักเขาเลยสักคนเดียว) บางคนมองมาท่เราแสดง
ี
ั
ความเป็นมิตรไมตรี เกิดความเข้าใจในขณะน้ำนเองว่าทุกคนมาช้่วย
กันดับไฟและทุกคนอยู่แถ้วนั้ำน แล้วจิตกถ้อนออกมา ประหลาด
็
ี
แท้ ๆ เปลวไฟท่ลุกโชนวูบวาบอยู่บัดน้มอดดับลงสนิท เหลือเพียง
ี
ความมืดมิดของกลางคืน ผู้ท่มาช่วยเราเขาไม่ได้เอาน้ามารดราดไฟ
�
ี
ี
ิ
ื
ดังท่เราคิด แต่เห็นเขาเอาฟ่อนก่งไม้ใบไม้ เอาไม้กวาด เอาอย่างอ่น
ื
ึ
ั
ี
ฟาดตีแล้วก็ดับไฟลงได้ น่ก็เป็นอีกคร้งหน่งที่มีผู้มาช่วยเหลือเม่อ
เดือดร้อนเข้าที่อับจน....
l
ความเปนมาของเรา 203
็
