Page 504 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 504
ิ
ื
เห็นว่านกมันตัวนิดเดียว เกาะก่งไม้ส่งเสียงร้องเจ้อยแจ้ว
ื
อย่างร่าเริงเบิกบานอารมณ์ เบ้องหลังอันไกลโพ้นเป็นท้องฟ้าอัน
เว้งว้างกว้างไกล สีแดงอมเหลืองอันเป็นลักษณะของอรุณรุ่ง นกมัน
ิ
ี
ี
ิ
ิ
กาลังเร่มชีวิตของวันน้ของมัน โดยการโผข้นเกาะก่งไม้ท่อยู่ใกล้บ้าน
ึ
�
ั
ิ
ึ
(เราเห็นว่ามันข้นมาเกาะก่งต้นน้นทุกวัน คิดว่าบ้าน - รัง ของมันคง
ิ
ั
ี
จะอยู่แถวน้น) แล้วเร่มวันใหม่ด้วยจิตใจท่ร่าเริงเบิกบานว่ามีชีวิต
ึ
ี
�
รอดมาถึงเช้าวันน้อีกวันหน่ง มันก็เอาการร้องเพลงด้วยสาเนียงไพเราะ
เบิกบานใจเป็นรายการแรกสุด เราคาดว่างานต่อไปของมันเพ่อตัวเอง
ื
ี
คงจะเป็นการมองสอดส่ายหาอาหารมาใส่ท้อง คือมันคงต้องเท่ยวบิน
ไปตามท้องทุ่ง ตามพงหญ้า หากินแมลงเล็ก ๆ หรืออาจเป็นผลไม้สุก
ี
ี
ลูกเล็ก ๆ ท่อร่อย ๆ หน้าท่การงานของมันคงจะไม่มีอะไรมากอย่าง
ิ
คนเรา คงไม่ต้องขวนขวายแย่งชิงอะไรมากมาย หากินพออ่มท้อง
่
ี
แล้วก็หมดหน้าท จากน้นก็ได้โอกาสร่าร้องเพลงตามถนัดของตน
�
ั
็
ี
ส่วนเราเองขณะน้กก�าลังออกไปหาอยู่หากินเพ่อเล้ยงอัตภาพร่างกาย
ื
ี
ี
อันน้อยู่เหมือนกัน แต่ร่างกายของเรามันก้อนใหญ่โตกว่าของนกน้อย
ื
มากนัก กิจกรรมเพ่อการด�ารงรักษาร่างกายของเราจึงมักและยุ่งเหยิง
กว่า
�
การพยายามเพ่อดารงชีพของพวกเรามีชีวิตเป็นเดมพัน ไม่ว่า
ิ
ื
เจ้าหรือตัวเราเอง หากไม่หาอาหารมาเล้ยงดูมัน ร่างกายมันก็ตาย
ี
หากในระหว่างที่ดิ้นรนหาอาหาร ไม่ระวังตนให้ดี ๆ ประสบเหตุอันตราย
กถึงตายได ดังนนพวกเราต้องสำนึก และเฝ้าระวังตนเองเสมอ อย่า
็
้
้
ั
ื
เพงใหร่างกายมันตายเร็วนัก ตัวเราทเป็นคนเมอก่อนน้ยังเล็ก ๆ มีพ่อ
ี
่
่
ี
้
ิ
่
ี
่
แม่พ ๆ คอยดูแลเอาใจใส่หาอาหารการกินมาให้ คอยระมัดระวังภัย
อันตรายมิให้กล้ากราย จนเราเติบโต และดูแลตนเองได้แล้ว เราก
็
�
พยายามขวนขวายด้วยตนเองท้งหมด ประกอบกับพ่อแม่ต่างก็แก่
ั
l
490 พระพิชิต ชิตมาโร
