Page 68 - STAV broj 259

DRUŠTVO

ističe da evolucionistička teorija nikako ne može bez fosila, tj. bez
ostataka drevnih životnih oblika sačuvanih u zemljinoj kori. Ti bi
ostaci, naime, trebali pokazati postojanje vrlo jednostavnih oblika
života koji su se pojavili iznenadno i koji su se postupno mijenjali
u složenije. Te, pak, promjene podrazumijevaju mnoštvo prijelaznih
“karika” između različitih vrsta. Tako bi trebali postojati barem
neki fosili koji prikazuju razvoj ruku, nogu, krila, očiju te ostalih
kostiju i organa. Primjerice, morale bi postojati riblje peraje s pro-
mjenama u noge vodozemaca sa stopalima i prstima te promjena-
ma škrga u pluća, zatim gmazovi s promjenama prednjih udova u
krila ptica, stražnjih udova u noge s pandžama, ljusaka u perje te
usta u rožnat kljun. Štaviše, i mnogi primjerci za koje se smatra-
lo da su karike koje nedostaju u evolucijskom lancu na kraju su se
pokazali neodgovarajućim. Tako se sve do nedavno smatralo da je
riba nazvana celakant, čija je starost procijenjena na 410 miliona
godina, prijelazna vrsta između riba i vodozemaca. Za nju se tvr-
dilo da ima primitivna pluća s razvijenim mozgom, s digestivnim
i cirkulacijskim sustavom sposobnim za funkcioniranje na zem-
lji te s primitivnim mehanizmom za hodanje. No, 1938. godine u
Indijskom okeanu ulovljen je živi primjerak ove vrste. Iako se dr-
žalo da su izumrli prije 70 miliona godina. Nasuprot dotadašnjim
predviđanjima, pokazalo se kako ribe celakant nemaju primitivna
pluća niti veliki mozak.
Otkako je Darwin javno predstavio svoju teoriju o postepenom
razvoju živih bića od nižih ka višim vrstama, pojavili su se mnogi
scenariji o tome kako je tekla evolucija pojedinih živih organizama.
Najzornije je ilustriran razvoj konja. Savremeni se “jednoprsti” konj
navodno razvio od “četveroprste” životinje veličine lisice, nazva-
ne “eohippus”, koja je živjela prije 50 miliona godina. Po tvrdnja-
ma evolucionista, ta se životinja polagano i postojano pretvarala u
krupniju životinju, a ova opet u krupniju i sve tako do konačnog
oblika današnjeg konja. Kritičari ovako postavljene geneze sma-
traju da činjenično stanje ni u jednom segmentu ne podržava na-
vedeni scenarij. Naime, “eohippus”, za koga se pretpostavlja da je
prvobitni konj, a stručnjaci kažu da je odavno izumro, živi i danas,
ali ne kao konj nego kao plašljiva životinja zvana “pećinar”, čije
je prebivalište afričko grmlje. Ona navodno nema nikakva srod-
stva ili sličnosti s konjem. Usto, nedavna su iskopavanja otkrila
fosilne ostatke savremene vrste konja (Equus nevadensis i Equus
occidentalis) u istom sloju s rodom “eohippus”. To pokazuje da
su savremeni konj i njegov navodni predak živjeli u isto vrijeme Pišući o darvinističkim kontroverzama,
pa je nemoguće da se evolucija konja odvijala na opisani način. doktor molekularne i stanične biologije
PRIHVATITI ILI ODBACITI EVOLUCIJU te doktor religijskih znanosti Jonathan
Kao dokaz svojim tvrdnjama, evolucionisti navode postojanje
tzv. nepotrebnih organa u tijelima nekih bića koji su navodno bez Wells ističe da evolucionistička teorija
ikakve funkcije, a naslijeđeni su od predaka u kojih su ti organi nikako ne može bez fosila, tj. bez ostataka
imali određenu ulogu. Savremena medicina, međutim, u ovim or-
ganima prepoznaje vrlo važne funkcije za pravilan rad tijela. Pri- drevnih životnih oblika sačuvanih u
mjerice, dokazano je da je slijepo crijevo ustvari limfoidni organ zemljinoj kori. Ti bi ostaci, naime, trebali
koji se bori protiv infekcija u tijelu. Pronađeno je da trtična kost,
koja se nalazi na donjem kraju kičme, podržava kosti oko zdjelice pokazati postojanje vrlo jednostavnih
i tačka je oko koje konvergiraju neki mali mišići. Polumjesečasti
nabor u oku, koji je Darwin smatrao zakržljalim organom, ima oblika života koji su se pojavili iznenadno
važnu ulogu čišćenja i podmazivanja očne jabučice. i koji su se postupno mijenjali u složenije.
Evolucionisti osobito insistiraju na sličnosti proteinske struk-
ture različitih živih organizama kao dokazu da su ove vrste evolu- Te, pak, promjene podrazumijevaju
irale od zajedničkih predaka ili jednog od njih. U tom kontekstu, mnoštvo prijelaznih “karika” između
tvrde da postoji velika sličnost između ljudske i majmunske DNK,
koja jasno upućuje na njihovu blisku srodnost. U čovjeka naime različitih vrsta. Štaviše, i mnogi primjerci
postoji 46, a u nekih majmuna (npr. čimpanze) 48 hromosoma. Na
temelju bliskosti broja hromosoma, zaključuje se na njihovu evolu- za koje se smatralo da su karike koje
cijsku povezanost. Protivnici ove teorije upozoravaju da bi, prema nedostaju u evolucijskom lancu na kraju
toj logici, čovjek bio bliži krompiru negoli majmunu, jer broj hro-
mosoma u krompira iznosi tačno 46, kao i u čovjeka. su se pokazali neodgovarajućim

68 20/2/2020 STAV