Page 23 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>

~ ๒๓ ~

เมอ่ื เจาเหนอื หวั ตัดสนิ ใจแลว ดงั นน้ั หมน่ื หนังสือตา งเมอื ง จงึ คลานเขา มา
สวมกอดลกู ชายไวด วยความเอ็นดูเปนอยา งยิง่ “เปน กรรมเปน เวรสแู ตๆ ”

“บเ ปนหยังพอ เรือ่ งน้ีมนั เรอื่ งใหญ หากเจา เหนือหวั บเ ยียะอยา งอ้ี อาจจะมี
ปญ หาได” สองพอลกู นง่ั คุยกันเบาๆ

หลังจากทต่ี ดั คําเปน ท่เี รียบรอย ฟาหอคําเมอื งยองหว ย จึงลุกข้ึน “ยนิ ดจี มิ่ บาท
เจา ท่ยี งั ตดั คาํ ไวกบั ความหมั้นเท่ียง”

“มันก็เปนสิ่งท่คี วรแลวฤๅบใ ช”
“แมน แต บาทเจา แมน แต ฮา ๆๆ.. เอา ไอคาํ ไปกนั ไดแลว ” วาพลางกห็ นั สง่ั ไอ
คาํ ใหพ รอมจะออกไปแลว
“ขา เจาของกราบลาบาทเจา ไวเ ทา อี้”
“หวังวา เจาจะอยใู นเมืองเชียงใหมอ ยางสุขสําราญ”
“ยนิ ดบี าทเจา ไหวส าเจา” วา แลว ทง้ั ฟา หอคําเมืองยองหว ยและไอค าํ ลกู สมนุ คน
สนิท ตา งกก็ ราบลาไป
ขณะที่เดินออกไปกไ็ ดยนิ เสยี งเจา เหนือหวั เมืองเชยี งใหม เรียกใหท หารเขาไป
“ขาละสะใจแ ตๆ บาทเจา ” ไอค าํ กลาวขึน้
“ฮาๆ... มันตองอยา งอ้ี ไอคาํ ไป เฮากวา แหลแ อวเมอื งพงิ คกนั ดกี วา ”
“ออ ขา”
วาแลว ทัง้ สองตา งเดินทางออกไปหาความสาํ ราญกันในเมอื งพงิ คเชียงใหม โดย
ไมไดส นใจเบอ้ื งหลังวา นอกจากเจา เหนอื หัวเวยี งพงิ คจะเรยี กทหารเขาไปแลวนน้ั จะมี
การพูดคุยกันระหวางเจา เหนอื หัว ทหาร สายเมือง และหมื่นตา งเมืองวาอยางไรบา ง...
๚๛