Page 10 - TH Edition Ver3
P. 10
8
4. สังคำยนำครั้งที่ 4 มีพระสงฆ์ 68,000 รูป มีพระมหินทเถระเป็นประธำนและเป็นผู้ถำม มี
พระอริฏฐะเป็นผู้วิสัชนำ ประชุมที่ถูปำรำม เมืองอนุรำชบุรี ของลังกำทวีป เมื่อ พ.ศ. 236
โดยพระเจ้ำเทวำนัมปิยติสสะ เป็นศำสนูปถัมภ์ ใช้เวลำ 10 เดือน
5. สังคำยนำครั้งที่ 5 เป็นกำรสังคำยนำเพอจำรึกพระธรรมวินัยลงในใบลำนโดยมีพระอรหันต์
ื่
ุ
500 รูป ประชุมกัน สวดซ้อมแล้วจำรพทธพจน์ลงในใบลำน ณ อำโลกเลณสถำน มลยชนบท
ในลังกำทวีป เมื่อ พ.ศ. 450 โดยพระเจ้ำวัฏฏคำมณีอภัย เป็นศำสนูปถัมภ์
ส่วนกำรสังคำยนำที่เกิดขึ้นหลังจำกครั้งที่ 5 กล่ำวคือจัดขึ้นหลังพทธปรินิพพำนอย่ำงน้อย 1
ุ
ุ
ุ
ศตวรรษ จนถึงปัจจุบันไม่ถือว่ำเป็นกำรรวบรวมพระพทธพจน์ แต่เน้นกำรรักษำพทธพจน์และค ำ
สอนเดิม ที่ได้รวบรวมไว้แล้ว ในหนังสือ พจนำนุกรมศำสน์ ฉบับประมวลศัพท์ ของพระพรหม
คุณำภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต) ได้เขียนไว้ว่ำ “สังคำยนำในยุคหลังสืบมำจำกปัจจุบัน จึงมีควำมหมำยว่ำ
เป็นกำรประชุมตรวจช ำระสอบทำน รักษำพระไตรปิฎกให้บริสุทธิ์ หมดจดจำกควำมผิดพลำด
คลำดเคลื่อน”
ั
เนื่องจำกภำษำบำลีไม่มีตัวอกษรและในสมัยพระเจ้ำอโศก ภำษำปรำกฤตเขียนด้วยอกษร
ั
ั
ั
พรำหมี ตัวอกษรที่บันทึกคัมภีร์ทำงพทธศำสนำ ที่เป็นภำษำบำลีครั้งแรก คือตัวอกษรสิงหล ของ
ุ
ศรีลังกำ ต่อมำประเทศต่ำงๆที่นับถือพระพทธศำสนำก็ถ่ำยทอดภำษำบำลีจำกพระไตรปิฎกเป็น
ุ
ั
ตัวอักษรของประเทศนั้นๆ ปัจจุบันมีหลักฐำนจำรึกภำษำบำลีด้วยอกษรต่ำงๆ เช่น อกษรพรำหมี
ั
อักษรเทวนำครี อักษรล้ำนนำ อักษรขอม อักษรไทย อักษรมอญ อักษรโรมัน เป็นต้น
สำระส ำคัญและกำรจัดหมวดหมู่ของพระไตรปิฎก
จำกควำมหมำยส ำหรับพระไตรปิฎกที่สรุปได้ว่ำเป็น “คัมภีร์ที่บรรจุพทธพจน์ คือค ำสอนของ
ุ
พระพุทธเจ้ำ” ออกเป็นหมวดหมู่ และซักซ้อมกันจนลงตัว แล้วถ่ำยทอดต่อกันมำ จนถึง พ.ศ. 450 จึง
มีกำรจำรึกลงเป็นลำยลักษณ์อกษร ดังนั้นกำรถ่ำยทอดค ำสอนของพระพทธเจ้ำ ตั้งแต่สมัยพทธกำล
ั
ุ
ุ
ุ
จนถึงปัจจุบันนับเป็นเวลำกว่ำ 2500 ปี พระไตรปิฎกซึ่งเป็นคัมภีร์พระพทธศำสนำฝ่ำยเถรวำท จึงเป็น
ี
บันทึกค ำสอนของพระพทธเจ้ำที่เก่ำแก่ ดั้งเดิม และสมบูรณ์ที่สุด อกทั้งยังมีควำมยั่งยืนสืบทอดมำ
ุ
จนถึงปัจจุบัน”
ลักษณะตัดสินพระธรรมวินัย
ในกำรพจำรณำว่ำ ธรรมหรือค ำสอนใดเป็นค ำสอนพระพทธเจ้ำ หำกในกรณีมีข้อสงสัย ใน
ิ
ุ
กำรศึกษำพระไตรปิฎก ซึ่ง อำจจะเกิดขึ้นในควำมคิดของผู้ศึกษำนั้น ในหนังสือ “ลักษณะ
แห่งพระพุทธศำสนำ : Characteristic of Buddhism” ของพระพรหมคุณำภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺ
โต) (หน้ำ 2-3) พ.ศ. 2558 ได้อธิบำยไว้ในหัวข้อ “ลักษณะตัดสินธรรมวินัย 8” ไว้ว่ำ
