Page 35 - บทความทางวิชาการหลักสูตร ผู้พิพากษาหัวหน้าศาล รุ่นที่ 21
P. 35

22

                                          บทบาทศาลยุติธรรมกับการใช้ดุลพินิจ

                           ตามพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๑๐๐/๒

                              The role of the Court of justice and Narcotics Act

                                               B.E. 2522 section 100/2




                                                                                                           *
                                                                                    ศิริเพ็ญ  ตั้งทวีสุโข นวลมา
                                                                 ผู้พิพากษาหัวหน้าคณะชั้นต้นในศาลอาญาพระโขนง
                                                                           Siripen  Tangtaweesuko Nualma
                                                      Vice Presiding Judge of the Phrakhanong Criminal Court



                 บทคัดย่อ
                            พระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ.๒๕๒๒ มาตรา ๑๐๐/๒ ถูกบัญญัติขึ้นด้วยเจตนารมณ์

                 ที่ต้องการจะท าลายเครือข่ายการค้ายาเสพติดซึ่งมีรูปแบบเป็นองค์กรอาชญากรรมที่ซับซ้อน โดยเปิดโอกาสให้
                                                                                       ื่
                 ผู้กระท าความผิดรายย่อยให้ข้อมูลส าคัญและเป็นประโยชน์อย่างยิ่งแก่เจ้าพนักงานเพอขยายผลจนน าไปสู่การ
                 จับกุมผู้กระท าผิดรายใหญ่ ซึ่งผู้กระท าผิดจะได้รับประโยชน์จากการก าหนดโทษที่น้อยลงตามมาตราดังกล่าว
                 ศาลยุติธรรมซึ่งเป็นผู้ใช้ดุลพินิจในการก าหนดโทษตามมาตรา ๑๐๐/๒ จ าต้องพิจารณาถึงพฤติการณ์การกระท า

                 ความผิด ลักษณะของข้อมูลที่ใช้เป็นพยานหลักฐาน และความส าเร็จของการขยายผลนั้น เพอการกาหนดโทษ

                                                                                             ื่
                 อย่างเหมาะสม แต่อย่างไรก็ตาม ข้อพิจารณาดังกล่าวยังมีปัญหาในหลากหลายแง่มุม ทั้งในเรื่องหลักเกณฑ์และ
                 ระยะเวลาของการน าเสนอข้อมูลต่อศาลที่จ ากัด ท าให้ผู้กระท าผิดไม่อาจให้ข้อมูลหรือให้ข้อมูลแต่ไม่ได้รับ

                                                                                                     ิ
                 ประโยชน์จากมาตรา ๑๐๐/๒ เรื่องการตีความของการเป็นข้อมูลส าคัญที่จะได้รับประโยชน์ จากแนวค าพพากษา
                 ศาลฎีกามุ่งเน้นไปที่การจับกุมผู้กระท าผิดรายอนและจับยึดปริมาณยาเสพติดจ านวนอนได้ โดยมองข้าม
                                                                                            ื่
                                                          ื่
                 ความส าคัญของข้อมูลที่สามารถถูกน าไปขยายผลถึงนายทุนหรือตัวการใหญ่ และเรื่องการกระท าโดยมิชอบ
                   ื่
                 เพอสร้างพยานหลักฐานเท็จต่อศาลให้ได้รับประโยชน์จากมาตรา ๑๐๐/๒ หรือการซื้อขายใบ ๑๐๐/๒ ท าให้
                 การใช้ดุลพนิจของศาลอาจเกิดความผิดหลงและไม่เป็นไปในแนวทางเดียวกัน บทความนี้จึงจะกล่าวถึงปัญหา
                          ิ
                                                                                                         ิ
                 ข้างต้นที่พบจากการปฏิบัติงานและให้ข้อเสนอแนะหรือข้อสังเกตส่วนตัวของผู้เขียนเกี่ยวกับการใช้ดุลพนิจ
                 ของศาลยุติธรรมในการพจารณาและการก าหนดโทษแก่ผู้ให้ข้อมูล เพอให้บทบาทของศาลในการบังคับใช้
                                                                             ื่
                                       ิ
                 มาตรา ๑๐๐/๒ เป็นไปอย่างมีเอกภาพและช่วยส่งเสริมให้การปราบปรามยาเสพติดสัมฤทธิ์ผลได้อย่างแท้จริง

                 ค าส าคัญ: พระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๑๐๐/๒, ข้อมูลส าคัญและเป็นประโยชน์
                 อย่างยิ่ง, ดุลพินิจในการก าหนดโทษที่น้อยลง, การปราบปรามยาเสพติด

                       *  น.บ. (เกียรตินิยมอันดับสอง) (มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์), น.บ.ท, น.ม. (จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย), LL.M. (Faculty
                 of Law, Kyushu University).
   30   31   32   33   34   35   36   37   38   39   40