Page 37 - บทความทางวิชาการหลักสูตร ผู้พิพากษาหัวหน้าศาล รุ่นที่ 21
P. 37
24
ิ
นายทุนหรือตัวการใหญ่ซึ่งเป็นผู้กระท าผิดส าคัญได้ และด้วยอทธิพลทางการเงินของนายทุนหรือตัวการใหญ่ที่
สามารถหาผู้ค้ารายย่อยคนใหม่ได้ง่ายจึงท าให้วงจรการแพร่ระบาดของยาเสพติดยังมีอยู่ต่อไป
1
พระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ.๒๕๒๒ มาตรา ๑๐๐/๒ ซึ่งบัญญัติว่า “ถ้าศาลเห็นว่า
ผู้กระท าความผิดผู้ใดได้ให้ข้อมูลที่ส าคัญและเป็นประโยชน์อย่างยิ่งในการปราบปรามการกระท าความผิด
เกี่ยวกับยาเสพติดให้โทษต่อพนักงานฝ่ายปกครองหรือต ารวจ หรือพนักงานสอบสวน ศาลจะลงโทษผู้นั้นน้อย
ื่
ิ่
กว่าอตราโทษขั้นต่ าที่ก าหนดไว้ส าหรับความผิดนั้นก็ได้” เป็นมาตรการทางกฎหมายที่รัฐสร้างขึ้นเพอเพม
ั
ประสิทธิภาพในการปราบปรามผู้กระท าความผิดเกี่ยวกับยาเสพติด โดยให้ผู้เสพหรือผู้ค้ารายย่อยให้ข้อมูล
ื่
ส าคัญและเป็นประโยชน์อย่างยิ่งแก่เจ้าพนักงานเพอขยายผลจนน าไปสู่การจับกุมนายทุนหรือตัวการซึ่งเป็น
ื่
2
ผู้ค้ารายใหญ่ได้ในลักษณะ “ปลาเล็กจับปลาใหญ่” (Big Fish Small Fish) เพอที่จะได้รับการก าหนดโทษที่
น้อยลง แต่อย่างไรก็ตาม จากประสบการณ์ท างานของผู้เขียนพบว่า ด้วยหลักเกณฑ์ของการน าเสนอข้อมูล และ
การพจารณาถึงความเป็นข้อมูลส าคัญ ที่ศาลยุติธรรมใช้เป็นแนวทางพจารณาเพอใช้ดุลพนิจก าหนดโทษที่
ื่
ิ
ิ
ิ
ิ
น้อยลงนั้นยังจ ากัดที่จะต้องให้ข้อมูลตั้งแต่ถูกจับกุมหรืออย่างช้า คือก่อนศาลชั้นต้นมีค าพพากษาเท่านั้น
ทั้งยังมุ่งเน้นไปที่ปริมาณยาเสพติดและตัวผู้กระท าผิดที่ขยายผลไปจับกุมได้ มากกว่าที่จะมุ่งเน้นที่ตัวข้อมูลที่
เป็นประโยชน์ ท าให้การบังคับใช้มาตราดังกล่าวยังไม่บรรลุผลตามเจตนารมณ์ทต้องการให้ผู้กระท าผิดให้ข้อมูล
ี่
แก่เจ้าพนักงานจนขยายผลไปสู่การจับกุมนายทุนหรือตัวการใหญ่ได้เท่าที่ควร รวมไปถึงผู้เขียนยังพบว่ามีการซื้อ
ขายใบ ๑๐๐/๒ อนเป็นการร่วมมือกันระหว่างผู้กระท าผิด ทนายความ และเจ้าพนักงานรัฐ โดยเฉพาะเจ้า
ั
พนักงานต ารวจผู้จับกุมและพนักงานสอบสวนที่ไม่สุจริตสร้างหลักฐานเท็จด้วยหวังอาศัยช่องทางตามมาตรา
๑๐๐/๒ เพอให้ผู้กระท าผิดได้รับประโยชน์ในการได้รับโทษน้อยลง ท าให้มาตราดังกล่าวถูกน าไปใช้ผิด
ื่
เจตนารมณ์ และศาลยุติธรรมซึ่งได้รับข้อมูลเท็จอาจใช้ดุลพนิจในส่วนนี้ผิดหลง ย่อมส่งผลถึงการอานวย
ิ
ความยุติธรรมในภาพรวมได้
บทความนี้จักน าเสนอหลักเกณฑ์และประเด็นทางกฎหมายของการใช้พระราชบัญญัติยาเสพติด
ื่
ให้โทษ พ.ศ. ๒๕๒๒ มาตรา ๑๐๐/๒ ที่ผู้เขียนพบเจอในการปฏิบัติงาน เพอเป็นข้อสังเกตให้แก่ผู้พพากษาซึ่งเป็น
ิ
ื่
ก าลังของศาลยุติธรรมได้ทราบถึงข้อขัดข้องและปัญหาที่เกิดขึ้น รวมถึงเสนอแนะแนวทางแก้ไขเพอให้มีการใช้
ดุลพินิจในการก าหนดโทษตามมาตราดังกล่าวได้อย่างถูกต้องเหมาะสมและเป็นไปในแนวทางเดียวกัน
หลักเกณฑ์การให้ข้อมูลส าคัญตามพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ พ.ศ.๒๕๒๒ มาตรา ๑๐๐/๒
มาตรา ๑๐๐/๒ บัญญัติว่า “ถ้าศาลเห็นว่าผู้กระท าความผิดผู้ใดได้ให้ข้อมูลที่ส าคัญและ
เป็นประโยชน์อย่างยิ่งในการปราบปรามการกระท าความผิดเกี่ยวกับยาเสพติดให้โทษต่อพนักงานฝ่ายปกครอง
หรือต ารวจ หรือพนักงานสอบสวน ศาลจะลงโทษผู้นั้นน้อยกว่าอตราโทษขั้นต่ าที่ก าหนดไว้ส าหรับความผิดนั้น
ั
ื่
ี
ก็ได้” เป็นบทบัญญัติที่ให้ความส าคัญกับข้อมูลเพอสร้างแรงจูงใจให้ผู้กระท าผิดยอมเปิดเผยรายละเอยดต่าง ๆ
1 มาตรา ๑๐๐/๒ เพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติยาเสพติดให้โทษ (ฉบับที่ ๕) พ.ศ.๒๕๔๕ เมื่อวันที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๔๕.
ิ
2 เจียมจิต สุวรรณน้อย, ปัญหาการให้ข้อมูลที่ส าคัญและเป็นประโยชน์อย่างยิ่งในการปราบปรามผู้กระท าความผด
เกี่ยวกับยาเสพติดให้โทษของผู้กระท าความผิด, การประชุมวิชาการระดับชาติและนานาชาติ, มหาวิทยาลัยศรีปทุม ครั้งที่ ๑๓,
หน้า ๓, [ออนไลน์]. วันที่ค้นข้อมูล ๔ กรกฎาคม ๒๕๖4. เข้าถึงได้จาก: http://spucon.spu.ac.th/filemanager/files/กลุ่ม%
202%20มนุษยศาสตร์ และสังคมศาสตร์%2001%281%29.pdf.
