Page 414 - บทความทางวิชาการหลักสูตร ผู้พิพากษาหัวหน้าศาล รุ่นที่ 21
P. 414
๔๐๑
ื่
22
ดูแลไม่ทั่วถึง ได้แก่กรณีดูแลผู้เยาว์ หรือบุคคลวิกลจริตไปกระท่าความเสียหายให้แก่ผู้อน ความ
23
24
เสียหายที่เกิดขึ้นเพราะสัตว์ ความเสียหายที่เกิดจากสิ่งปลูกสร้างหรือทรัพย์อันตราย
๒.๖.๑ วัตถุประสงค์ของกฎหมายลักษณะละเมิด
ื่
การที่กฎหมายให้บุคคลต้องรับผิดชดใช้ค่าสินไหมทดแทนเพอการละเมิดก็เพอควบคุม
ื่
ให้บุคคลท่าหน้าที่ของตนเพอแสดงความเคารพในสิทธิของผู้อื่น การท่าผิดหน้าที่จึงต้องชดใช้ค่าเสียหาย
ื่
หลักการส่าคัญของกฎหมายละเมิดเริ่มโดยสันนิษฐานว่าโจทก์เป็นผู้ทรงสิทธิอนเกี่ยวกับความปลอดภัย
ั
ในชีวิต ร่างกาย อนามัย เสรีภาพ ทรัพย์สิน หรือสิทธิอย่างหนึ่งอย่างใดโดยจ่าเลยเป็นผู้กระท่าละเมิด
ท่าให้จ่าต้องชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้โจทก์ ซึ่งโดยปกติต้องเกิด “ผล” เป็นความเสียหายขึ้นแล้ว
อย่างไรก็ตาม ในบางกรณีแม้ยังไม่เกิดผลเสียหายขึ้นกฎหมายละเมิดก็คุ้มครองได้ เช่น หากโรงเรือน
ื่
สิ่งปลูกสร้าง รวมถึงต้นไม้หรือกอไผ่ของผู้อนจะฟงหรือโค่นลงมาท่าความเสียหายให้แก่โจทก์ในอนาคต
ั
่
อันใกล้ ย่อมกอให้เกิดสิทธิแก่โจทก์ที่จะด่าเนินการให้เกิดความปลอดภัยแก่ตอนเองได้โดยไม่ได้ต้องรอให้
เกิดความเสียหายขึ้นก่อน มาตรการดังกล่าวเป็นการส่งเสริมการควบคุมพฤติกรรมของบุคคลให้มีหน้าที่
ื่
ระมัดระวัง และรับผิดชอบต่อการกระท่าที่จะก่อให้เกิดความเสียหายอนเป็นการละเมิดต่อผู้อน ส่วน
ั
ความเสียหายที่ไม่อาจค่านวณเป็นเงินได้ เช่น พยายามฆ่าโดยกระสุนไม่ถูกร่างกาย ไม่บาดเจ็บ ไม่มี
ุ่
ค่ารักษาพยาบาล ความตกใจ ความเศร้าโศกเสียใจจากการขาดความอบอนในครอบครัว เพราะสมาชิก
ถูกท่าละเมิด ความชอกช้่าระก่าใจที่ถูกข่มขืนกระท่าช่าเราหรืออนาจาร ฯลฯ
๒.๖.๒ การท าละเมิดของผู้เยาว ์
25
ความสามารถในการท่าละเมิด นั้น ได้แก่ความสามารถในการที่จะกระท่าโดยจงใจหรือ
ื่
ประมาทเลินเล่อให้บุคคลอนเสียหาย บุคคลที่จะท่าละเมิดได้จึงต้องมีความสามารถที่จะกระท่าการโดย
ื่
รู้ส่านึกและต้องประสงค์ต่อผล หรือเล็งเห็นผลจากการกระท่าของตนว่าจะก่อความเสียหายแก่บุคคลอน
หรือกระท่าโดยขาดความระมัดระวังที่ควรมีเสียก่อน กล่าวอย่างสั้น ๆ ได้ว่าต้องสามารถกระท่าโดย
รู้ส่านึกและโดยรู้ผิดชอบแล้ว บุคคลบางจ่าพวกแม้จะมีการเคลื่อนไหวร่างกายก็ไม่อาจนับได้ว่าเป็นการ
กระท่าเพราะไม่รู้ส่านึกและเข้าใจในการกระท่าของตน เช่นเด็กทารกที่ยังแบเบาะ หากเล่นของมีคม
จนเป็นอนตรายแก่ผู้ที่อยู่ใกล้ย่อมไม่เป็นการท่าละเมิดของเด็ก แต่อาจเป็นการท่าละเมิดของผู้มีหน้าที่
ั
ดูแลเด็ก หรือถ้าเด็กโตขึ้นมาสามารถกระท่าโดยรู้ส่านึกในการกระท่าของตนแล้ว แต่ยังไม่รู้ผิดชอบ
ในการกระท่านั้น หากการกระท่าอย่างใดให้บุคคลอนเสียหายก็ไม่อาจนับได้ว่าเด็กนั้นได้กระท่าไปโดย
ื่
22 ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๔๒๙,๔๓๐.
23 ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๔๓๓.
24 ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๔๓๔.๔๓๗.
25 ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๔๒๐.
