Page 195 - นิตยสารดุลพาห เล่มที่ ๒-๒๕๖๑-กฎหมาย
P. 195
ดุลพาห
ในกรณีที่พนักงานอัยการฟ้องคดีอาญา ถือได้ว่าพนักงานอัยการฟ้องคดีแทน
ผู้เสียหาย ไม่ว่าผู้เสียหายจะขอเข้าร่วมเป็นโจทก์กับพนักงานอัยการหรือไม่ เมื่อศาลมี
คำาพิพากษาคดีส่วนอาญาถึงที่สุด ผู้เสียหายซึ่งรวมถึงผู้มีอำานาจจัดการแทนผู้เสียหายย่อมถูก
ข้อเท็จจริงในคดีอาญาผูกพันด้วย
คำ�พิพ�กษ�ศ�ลฎีก�ที่ ๒๙๑๐/๒๕๔๐
คดีแพ่งที่เกี่ยวเนื่องกับคดีอาญา ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา
มาตรา ๔๖ กำาหนดให้ศาลในคดีส่วนแพ่งจำาต้องถือข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในคำาพิพากษาคดี
ส่วนอาญา ปัญหานี้เป็นปัญหาเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยของประชาชน แม้จำาเลยทั้งสาม
จะไม่ได้ให้การในเรื่องนี้ไว้ ก็มีสิทธิยกขึ้นอ้างในชั้นฎีกาได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณา
ความแพ่ง มาตรา ๒๔๙ วรรคสอง โจทก์ทั้งสองเป็นบิดามารดาของ อ. ผู้ตายในคดีอาญา
จึงต้องถือว่าพนักงานอัยการได้ดำาเนินคดีอาญาแทนโจทก์ทั้งสอง ข้อเท็จจริงในคดีอาญาย่อม
มีผลผูกพันโจทก์ทั้งสองด้วย เมื่อคดีอาญาดังกล่าวศาลอุทธรณ์ภาค ๒ พิพากษายืนให้ยกฟ้อง
โจทก์ โดยเห็นว่าพยานหลักฐานที่โจทก์ในคดีอาญานำาสืบมายังไม่อาจรับฟังได้ว่าเหตุเกิด
จากความประมาทของจำาเลยที่ ๑ ดังนั้น คดีนี้เป็นคดีแพ่งเกี่ยวเนื่องกับคดีอาญา จำาต้องถือ
ข้อเท็จจริงตามที่ยุติในคดีอาญา จำาเลยที่ ๑ ไม่ได้ขับรถยนต์โดยประมาท เมื่อจำาเลยที่ ๑ ซึ่ง
กระทำาแทนจำาเลยที่ ๒ มิได้ประมาท จำาเลยที่ ๒ จึงไม่ต้องรับผิดใช้ค่าสินไหมทดแทน เมื่อ
คดีนี้เป็นการฟ้องให้ชำาระหนี้อันไม่อาจแบ่งแยกได้แม้จำาเลยที่ ๓ ผู้รับประกันภัยจะมิได้ฎีกา
ขึ้นมา ศาลฎีกาก็มีอำานาจพิพากษาให้มีผลไปถึงจำาเลยที่ ๓ ด้วยได้ตามประมวลกฎหมาย
วิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๒๔๕ (๑) ประกอบด้วยมาตรา ๒๔๗
คำ�พิพ�กษ�ศ�ลฎีก�ที่ ๙๘๖๖/๒๕๖๐
ผู้ตายเป็นผู้ที่ถูกทำาให้ถึงแก่ความตายจากการกระทำาความผิดอาญาของจำาเลย
ที่ ๑ แม้พนักงานอัยการโจทก์จะบรรยายฟ้องมาด้วยว่าผู้ตายขับรถจักรยานยนต์ด้วยความ
เร็วสูงเกินสมควรจนไม่สามารถหยุดหรือชะลอความเร็วของรถให้ช้าลงพอที่จะขับหลบหลีก
ไม่ให้ชนรถคันอื่นที่จอดขวางอยู่ข้างหน้าได้ทัน ผู้ตายหาได้ใช้ความระมัดระวังในการขับรถ
ให้เพียงพอไม่ เป็นเหตุให้รถชนท้ายรถยนต์ที่จอดอยู่ก็ตาม แต่เมื่อผู้ตายถึงแก่ความตาย
ไปก่อน ไม่ถูกพนักงานอัยการฟ้องเป็นจำาเลยในคดีอาญาด้วย ข้อเท็จจริงจึงยังไม่พอฟังว่าผู้ตาย
มีส่วนประมาทด้วย ผู้ตายจึงเป็นผู้เสียหายตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา
184 เล่มที่ ๒ ปีที่ ๖๕
