Page 88 - Thesis PhD Anger by Chaichana
P. 88

๗๐



                       ความโกรธไม่ได้ ไม่มีที่ยึดที่เกาะให้ความโกรธจับตัว เมื่อพิจารณาโดยถ่องแท้แล้ว การที่มาโกรธ
                       กระฟัดกระเฟียด งุ่นง่านเคืองแค้นกันไปนั้น มองลงไปให้ถึงแก่นสาร ให้ถึงสภาวะความเป็นจริง แล้ว

                       ก็เหลวไหลไร้สาระทั้งเพ ถ้ามองความจริงทะลุสมมติบัญญัติลงไปได้ถึงขั้นนี้แล้ว ความโกรธก็จะหาย
                       ตัวไปเอง อย่างไรก็ตาม คนบางคนจิตใจและสติปัญญายังไม่พร้อม ไม่อาจพิจารณาแยกธาตุออกไป

                                                               ่
                       อย่างนี้ได้ หรือสักว่าแยกไปตามที่ได้ยินได้ฟังได้อานมา แต่มองไม่เห็นความจริงเช่นนั้นก็แก้ความโกรธ
                       ไม่สำเร็จ

                                 ขั้นที่ ๑๐  ปฏิบัติทาน คือ การให้หรือแบ่งปันสิ่งของ ขั้นนี้เป็นวิธีการในขั้นลงมือทำ เอา

                       ของของตนให้แก่คนที่เป็นปรปักษ์  และรับของของปรปักษ์มาเพื่อตน หรืออย่างน้อยอาจให้ของของ
                       ตนแก่เขาฝ่ายเดียว ถ้าจะให้ดียิ่งขึ้นควรมี ปิยวาจา คือ ถ้อยคำสุภาพไพเราะประกอบเสริมไป

                       ด้วย  การให้หรือแบ่งปันกันนี้เป็นวิธีแก้ความโกรธที่ได้ผลชะงัด สามารถระงับเวรที่ผูกกันมายาวนาน
                       ให้สงบลงได้ ทำให้ศัตรูกลายเป็นมิตร เป็นเมตตากรุณาที่แสดงออกในการกระทำ ท่านกล่าวถึง

                       อานุภาพยิ่งใหญ่ของทานคือการให้นั้นว่า “การให้เป็นเครื่องฝึกคนที่ยังฝึกไม่ได้ การให้ยังสิ่งประสงค์

                       ทั้งปวงให้สำเร็จได้ ผู้ให้ก็เบิกบานขึ้นมาหาด้วยการให้ ฝ่ายผู้ได้รับก็น้อมลงมาพบด้วยปิยวาจา” เมื่อ
                       ความโกรธเลือนหาย ความรักใคร่ก็เข้ามาแทน ความ เป็นศัตรูกลับกลายเป็นมิตร ไฟพยาบาทก็

                       กลายเป็นน้ำทิพย์แห่งเมตตา ความแผดเผาเร่าร้อนด้วยทุกข์ที่เรารุมใจ ก็กลายเป็นความสดชื่นผ่องใส

                       เบิกบานใจด้วยความสุข วิธีระงับความโกรธทั้ง ๑๐ วิธี ที่ว่ามาเป็นขั้น ๆ นี้ ความจริงมิใช่จำเป็น ต้อง
                       ทำไปเรียงรายข้ออย่างนี้ วิธีใดเหมาะได้ผลสำหรับตนก็พึงใช้วิธีนั้นพึงนำไปใช้ปฏิบัติให้เกิดประโยชน์

                       แท้จริงต่อไป

                                  ๒.๔ พระพุทธทาสภิกขุ


                                 พระพุทธทาสภิกขุ ได้เสนอหลักธรรมสำหรับระงับความโกรธไว้ในหนังสือชื่อ “เก็บความ
                                   ๑๒๗
                       โกรธใส่ยุ้งฉาง”  เป็นการเสนอแนะวิธีระงับความโกรธตามแนวพระพุทธศาสนาที่อธิบายเสริมด้วย
                       ศาสตร์ทางจิตวิทยา นัยยะในหนังสือนี้ที่ผู้วิจัยตีความได้คือ ท่านมีความคาดหวังว่าหาก ฆราวาสทุก
                       ครัวเรือนสามารถเก็บความโกรธไว้ได้ในยุ้งฉางคือไว้ในใจไม่ให้ออกมาอาละวาด แม้มีเหตุปัจจัยที่มา

                       กระทบให้เกิดก็ไม่แสดงอาการโกรธภายในครัวเรือนทั้ง พ่อบ้าน แม่บ้าน และสมาชิกในบ้าน ก็

                       สามารถนับว่าเป็นพระโสดาบันกัน แม้อยู่ในเพศฆราวาส ย่อมเป็นครอบครัวที่สงบสุข และเมื่อทุก
                       ครัวเรือนไม่มีความโกรธต่อกัน ย่อมทำให้ชุมชน สังคมและประเทศชาติมีแต่ความสงบสุข ทั้งนี้ วิธี

                       ระงับความโกรธที่ท่านพระพุทธทาสได้แนะนำ สรุปได้ดังนี้

                                     (๑) ขันติ ขจัดความโกรธ สิ่งแรกที่จะต้องนึกถึงในเรื่องนี้ก็ธรรมะที่ชื่อว่า ขันติ




                                 ๑๒๗  พุทธทาสภิกขุ, เก็บความโกรธใส่ยุ้งฉาง, หน้า ๓๖-๕๖.
   83   84   85   86   87   88   89   90   91   92   93