Page 105 - H_KSEXASMENH_DOLOFONIA_29-5-2020

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 105

κλινική. Μα πρώτα από όλα, Ζιλ, πες στη μις Μαρπλ τι ακριβώς
είπε ο δρ Πένροουζ».
Ο Ζιλ τα είπε. Έπειτα η μις Μαρπλ άνοιξε το μαύρο βιβλιαρά-
κι και η σερβιτόρα έφερε τρεις κούπες νερουλό καφέ, ένα σταφι-
δόψωμο με βούτυρο και μια πιατέλα με κέικ. Ο Ζιλ και η Γκουέ-
ντα δε μιλούσαν. Παρακολουθούσαν τη μις Μαρπλ όσο διάβαζε.
Στο τέλος εκείνη έκλεισε το βιβλιαράκι και το άφησε στο τραπέ-
ζι. Η έκφρασή της δεν ήταν πολύ ευανάγνωστη. Στην Γκουέντα
φάνηκε ότι έκρυβε θυμό. Η μις Μαρπλ είχε σφίξει τα χείλη και τα
μάτια της έλαμπαν ασυνήθιστα έντονα για την ηλικία της.
«Μάλιστα», είπε. «Μάλιστα!»
Η Γκουέντα είπε: «Κάποτε μας συμβουλέψατε –θυμάστε;– να
μη συνεχίσουμε. Τώρα καταλαβαίνω γιατί. Εμείς, όμως, συνεχί-
σαμε, και να πού φτάσαμε. Μόνο που τώρα φαίνεται ότι έχουμε
φτάσει σε ένα σημείο στο οποίο θα μπορούσε κανείς, αν ήθελε,
να σταματήσει... Πιστεύετε ότι πρέπει να σταματήσουμε; Ή όχι;»
Η μις Μαρπλ κούνησε το κεφάλι αργά. Έδειχνε ανήσυχη, σα-
στισμένη.
«Δεν ξέρω», είπε. «Πραγματικά δεν ξέρω. Ίσως είναι καλύτερα
να σταματήσετε, πολύ καλύτερα. Επειδή τώρα που έχει περάσει
τόσος καιρός δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα – τίποτα εποικοδο-
μητικό, εννοώ».
«Εννοείτε ότι τώρα που έχει περάσει τόσος καιρός δεν μπορού-
με να μάθουμε τίποτα;» ρώτησε ο Ζιλ.
«Όχι, όχι», είπε η μις Μαρπλ. «Δεν εννοούσα καθόλου αυτό.
Τα δεκαεννιά χρόνια δεν είναι πάρα πολύς καιρός. Υπάρχουν άν-
θρωποι που θα μπορούσαν να θυμούνται κάποια πράγματα, που
θα μπορούσαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις – και μάλιστα κά-
μποσοι. Για παράδειγμα, οι υπηρέτες. Εκείνη την εποχή το σπίτι
πρέπει να είχε τουλάχιστον δύο υπηρέτες, και νταντά, και μάλλον
κηπουρό. Θα χρειαστεί μόνο χρόνος και λίγος κόπος για να βρεί-
τε αυτούς τους ανθρώπους και να τους μιλήσετε. Εγώ, μάλιστα,
βρήκα ήδη έναν. Τη μαγείρισσα. Όχι, λοιπόν, δεν είναι αυτό. Το θέ-

29/5/2020 1:58:59
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 105
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 105 29/5/2020 1:58:59