Page 145 - H_KSEXASMENH_DOLOFONIA_29-5-2020

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 145

«Ποια εκείνη;»
«Η Έλεν. Γι’ αυτό θυμάμαι; Μήπως η παιδική μου ανάμνηση είναι
ο μόνος σύνδεσμος που έχει με τη ζωή – με την αλήθεια; Μήπως
η Έλεν χρησιμοποιεί εμένα –κι εσένα– για να μαθευτεί η αλήθεια;»
«Επειδή πέθανε με τρόπο βίαιο, εννοείς;»
«Ναι. Λένε –τα βιβλία λένε– ότι καμιά φορά δεν μπορούν να
αναπαυθούν...»
«Γκουέντα, νομίζω ότι η φαντασία σου οργιάζει».
«Μπορεί. Πάντως μπορούμε να διαλέξουμε. Αυτή τη στιγμή
κάνουμε μια επίσκεψη μόνο. Δε χρειάζεται να γίνει κάτι περισ-
σότερο, εκτός κι αν το θελήσουμε...»
Ο Ζιλ κούνησε το κεφάλι.
«Θα προχωρήσουμε. Το κάνουμε άθελά μας».
«Ναι, έχεις δίκιο. Και πάλι, Ζιλ, εγώ νομίζω ότι φοβάμαι λιγάκι...»

«Ώστε ψάχνετε σπίτι, λοιπόν», είπε ο ταγματάρχης Έρσκιν.
Πρόσφερε στην Γκουέντα μια πιατέλα με σάντουιτς. Εκείνη
πήρε ένα σηκώνοντας το βλέμμα. Ο Ρίτσαρντ Έρσκιν ήταν μικρό-
σωμος, γύρω στο ένα και εβδομήντα πέντε. Τα μαλλιά του ήταν
γκρίζα και είχε μάτια κουρασμένα και μάλλον σκεπτικά. Η φωνή
του ήταν χαμηλή κι ευχάριστη, έσερνε λίγο τις λέξεις. Ένας άνδρας
που δεν είχε τίποτα αξιοσημείωτο, όμως η Γκουέντα σκεφτόταν
ότι το δίχως άλλο ήταν καλοφτιαγμένος... Στην πραγματικότητα,
δεν ήταν ούτε κατά διάνοια τόσο ελκυστικός όσο ο Γουόλτερ Φέιν,
αλλά παρ’ ότι οι περισσότερες γυναίκες θα προσπερνούσαν τον
Φέιν χωρίς δεύτερη ματιά, δε θα προσπερνούσαν τον Έρσκιν. Ο
Φέιν ήταν αδιάφορος. Ο Έρσκιν, παρά την ήσυχη φύση του, είχε
προσωπικότητα. Συζητούσε για συνηθισμένα πράγματα με συ-
νηθισμένο τρόπο, όμως είχε κάτι, εκείνο το κάτι που οι γυναίκες
δεν αργούν να αναγνωρίσουν και αντιδρούν σε αυτό με καθαρά
θηλυκό τρόπο. Ασυναίσθητα σχεδόν η Γκουέντα ίσιωσε τη φού-
στα της, έπιασε μια πλαϊνή μπούκλα, έφτιαξε τα χείλη. Πριν από

29/5/2020 1:59:06
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 145 29/5/2020 1:59:06
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 145