Page 147 - H_KSEXASMENH_DOLOFONIA_29-5-2020

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 147

καμινάδες, κλειστές κουρτίνες, εκείνον κλεισμένο μέσα, κλεισμέ-
νο μέσα με τη γυναίκα με τα πεινασμένα, δυστυχισμένα μάτια, κι
ελάχιστους γείτονες.
Έπειτα η εικόνα ξεθώριασε. Ήταν καλοκαίρι ξανά, οι μπαλκο-
νόπορτες ήταν ανοιχτές στον κήπο κι έμπαινε το άρωμα από τα
τριαντάφυλλα και οι ήχοι του καλοκαιριού.
Είπε: «Αυτό το σπίτι είναι αρκετά παλιό, σωστά;»
Ο Έρσκιν κούνησε το κεφάλι.
«Από τον καιρό της βασίλισσας Άννας. Η οικογένειά μου ζει σε
αυτό εδώ και σχεδόν τριακόσια χρόνια».
«Είναι υπέροχο. Πρέπει να είστε περήφανοι γι’ αυτό».
«Τώρα πια είναι αρκετά αφρόντιστο. Η φορολογία μάς δυ-
σκολεύει να διατηρήσουμε οτιδήποτε όπως πρέπει. Παρ’ όλα
αυτά, τώρα που τα παιδιά έχουν βγει στον κόσμο, έχει περάσει η
χειρότερη δοκιμασία».
«Πόσα παιδιά έχετε;»
«Δύο γιους. Ο ένας είναι στον στρατό. Ο άλλος μόλις κατέβηκε
από την Οξφόρδη. Θα μπει σε μια εκδοτική εταιρεία».
Το βλέμμα του έπεσε στο τζάκι και τα μάτια της Γκουέντα
ακολούθησαν τα δικά του. Εκεί έστεκε μια φωτογραφία δύο
αγοριών, μάλλον γύρω στα δεκαοκτώ και δεκαεννιά, τραβηγμέ-
νη λίγα χρόνια νωρίτερα, υπολόγισε. Η έκφρασή του ήταν περή-
φανη και τρυφερή.
«Είναι καλά παιδιά», είπε, «παρόλο που το λέω εγώ ο ίδιος».
«Φαίνονται εξαιρετικά καλοί», είπε η Γκουέντα.
«Ναι», είπε ο Έρσκιν. «Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο, πραγματι-
κά. Να κάνεις θυσίες για τα παιδιά σου, θέλω να πω», πρόσθεσε,
απαντώντας στο ερωτηματικό βλέμμα της Γκουέντα.
«Φαντάζομαι ότι, συχνά, αναγκάζεται κανείς να παραιτηθεί από
πολλά», είπε εκείνη.
«Από πάρα πολλά, καμιά φορά...»
Η Γκουέντα ανίχνευσε ξανά μια σκοτεινή χροιά, μα η κυρία
Έρσκιν διέκοψε, λέγοντας με τη βαθιά, εξουσιαστική φωνή της:

29/5/2020 1:59:06
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 147
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 147 29/5/2020 1:59:06