Page 149 - H_KSEXASMENH_DOLOFONIA_29-5-2020

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 149

«Ναι, ναι, το ωραίο παλιομοδίτικο ξενοδοχείο. Το σπίτι μας εί-
ναι αρκετά κοντά. Τώρα λέγεται Χίλσαϊντ, αλλά παλιά ονομαζόταν
Σεντ... Σεντ Μέρις, έτσι δεν είναι, Ζιλ;»
«Σεντ Κάθρινς», είπε ο Ζιλ.
Αυτή τη φορά η αντίδραση ήταν ξεκάθαρη. Ο Έρσκιν γύρισε
απότομα από την άλλη, το φλιτζάνι της κυρίας Έρσκιν κουδούνι-
σε πάνω στο πιατάκι.
«Μήπως θέλετε να δείτε τον κήπο;» είπε απότομα η κυρία
Έρσκιν.
«Ναι, φυσικά».
Βγήκαν από την μπαλκονόπορτα. Ο κήπος ήταν φροντισμένος
και καλά εφοδιασμένος, με ένα μακρόστενο παρτέρι και πλακό-
στρωτα δρομάκια. Τον φρόντιζε κατά κύριο λόγο ο ταγματάρχης
Έρσκιν, από ό,τι κατάλαβε η Γκουέντα. Όταν άρχισε να της μιλά για
τα τριαντάφυλλα και τις πόες, το σκοτεινό, θλιμμένο πρόσωπό του
φωτίστηκε. Προφανώς η κηπουρική ήταν το πάθος του.
Όταν τελικά έφυγαν κι άρχισαν να απομακρύνονται με το αυ-
τοκίνητο, ο Ζιλ τη ρώτησε διστακτικά: «Το... το έριξες;»
Η Γκουέντα κούνησε το κεφάλι.
«Πλάι στη δεύτερη συστάδα με τα δελφίνια». Έριξε το βλέμμα
στο δάχτυλό της και στριφογύρισε τη βέρα της αφηρημένα.
«Κι αν δεν το ξαναβρείς ποτέ;»
«Δεν πειράζει, δεν είναι το πραγματικό δαχτυλίδι των αρρα-
βώνων. Αυτό δε θα το διακινδύνευα».
«Χαίρομαι που το ακούω».
«Έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα αυτό το δαχτυλί-
δι. Θυμάσαι τι είπες όταν το πέρασες στο δάχτυλό μου; Ένα πρά-
σινο σμαράγδι για ένα αξιοπερίεργο γατάκι με πράσινα μάτια».
«Τολμώ να πω», είπε ο Ζιλ, «ότι τα ιδιόρρυθμα γλυκόλογά μας
μπορεί να ακούγονται αλλόκοτα σε έναν άνθρωπο της γενιάς της
μις Μαρπλ, ας πούμε».
«Αναρωτιέμαι τι να κάνει τώρα η αξιαγάπητη γιαγιάκα. Να κά-
θεται στην ήλιο στην προκυμαία;»

29/5/2020 1:59:07
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 149
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 149 29/5/2020 1:59:07