Page 155 - H_KSEXASMENH_DOLOFONIA_29-5-2020

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 155

υποπτεύθηκε... Είναι πολύ, πολύ ζηλιάρα, ανέκαθεν ήταν». Και
πρόσθεσε απότομα: «Αυτό είναι όλο. Φύγαμε από το Ντίλμουθ–»
«Στις 17 Αυγούστου», είπε η Γκουέντα.
«Αυτή ήταν η ημερομηνία; Είναι πιθανό. Δε θυμάμαι ακριβώς».
«Ήταν Σάββατο», είπε η Γκουέντα.
«Ναι, έχετε δίκιο. Θυμάμαι πως η Τζάνετ είπε ότι ίσως είχε κί-
νηση στους δρόμους προς τον Βορρά, αλλά δε νομίζω ότι είχε...»
«Σας παρακαλώ, ταγματάρχη Έρσκιν, προσπαθήστε να θυμη-
θείτε. Πότε είδατε για τελευταία φορά τη μητριά μου, την Έλεν;»
Εκείνος χαμογέλασε και το χαμόγελο ήταν μαλακό, κουρα-
σμένο.
«Δε χρειάζεται να προσπαθήσω πάρα πολύ. Την είδα το βρά-
δυ πριν φύγουμε. Στην παραλία. Είχα κατέβει να κάνω βόλτα με-
τά το βραδινό, και τη βρήκα εκεί. Δεν υπήρχε κανείς τριγύρω. Τη
συνόδευσα ως το σπίτι της. Μπήκαμε από τον κήπο–»
«Τι ώρα;»
«Δεν ξέρω... Κατά τις εννιά, υποθέτω».
«Και αποχαιρετηθήκατε;»
«Και αποχαιρετηθήκαμε». Γέλασε ξανά. «Όχι με τον τρόπο που
φαντάζεστε. Ήταν πολύ απότομο και κοφτό. Η Έλεν είπε: “Φύγε,
·
σε παρακαλώ. Φύγε γρήγορα. Δε θέλω να–” Τότε σταμάτησε κι
εγώ… εγώ απλά έφυγα».
«Γυρίσατε στο ξενοδοχείο;»
«Ναι, ναι, κάποια στιγμή. Πρώτα περπάτησα πολύ, έξω, στο
ύπαιθρο».
Η Γκουέντα είπε: «Είναι δύσκολο με τις ημερομηνίες, έχουν
περάσει τόσα χρόνια. Νομίζω, όμως, ότι ήταν η βραδιά που η Έλεν
έφυγε και δεν ξαναγύρισε».
«Κατάλαβα. Κι επειδή η σύζυγός μου κι εγώ φύγαμε την επο-
μένη, ο κόσμος άρχισε τα κουτσομπολιά και είπε ότι η Έλεν το είχε
σκάσει μαζί μου. Τι γοητευτικές σκέψεις που κάνουν οι άνθρωποι».
«Όπως και να ’χει», είπε η Γκουέντα απότομα, «δεν το έσκα-
σε μαζί σας;»

H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 155 29/5/2020 1:59:07
29/5/2020 1:59:07
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 155