Page 207 - H_KSEXASMENH_DOLOFONIA_29-5-2020

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 207

ότι τον φοβάται. “Σε φοβάμαι, πάντα σε φοβόμουν, είσαι τρελός”.
»Και, ακριβώς επειδή φοβάται, σχεδιάζει να πάει να ζήσει στο
Νόρφολκ, όμως δε λέει κουβέντα. Δε θα το μάθει κανείς. Δε θα το
μάθει κανείς, δηλαδή, μέχρι να φύγουν από το Ντίλμουθ οι Έρσκιν.
Μέχρι στιγμής, αυτό ταιριάζει. Περνάμε τώρα στη μοιραία νύχτα. Δεν
ξέρουμε τι έκανε το ζεύγος Χάλιντεϊ νωρίτερα εκείνο το απόγευμα–»
Η μις Μαρπλ έβηξε.
«Ξέρετε, είδα ξανά την Ίντιθ Πέιτζετ. Θυμάται ότι εκείνο το βράδυ
σέρβιραν το δείπνο νωρίς, στις επτά, επειδή ο ταγματάρχης Χάλι-
·
ντεϊ είχε να πάει σε κάποια συνάντηση πιστεύει ότι ήταν στη λέ-
σχη του γκολφ, ή σε κάποια συγκέντρωση της ενορίας. Μετά το
δείπνο η κυρία Χάλιντεϊ βγήκε».
«Ωραία. Η Έλεν συναντά τον Έρσκιν, ίσως με ραντεβού, στην
παραλία. Εκείνος φεύγει την επομένη. Ίσως αρνείται να φύγει.
Ζητά επίμονα από την Έλεν να τον ακολουθήσει. Εκείνη επιστρέ-
φει εδώ κι εκείνος την ακολουθεί. Στο τέλος παθαίνει μια κρίση
και τη στραγγαλίζει. Το επόμενο κομμάτι είναι όπως συμφωνή-
σαμε. Εκείνος το έχει χάσει λίγο, θέλει να κάνει τον Κέλβιν Χάλι-
ντεϊ να πιστέψει ότι εκείνος τη σκότωσε. Αργότερα ο Έρσκιν θάβει
το πτώμα. Αν θυμάστε, είπε στην Γκουέντα ότι γύρισε πολύ αργά
στο ξενοδοχείο επειδή έκανε βόλτες στο Ντίλμουθ».
«Είναι να αναρωτιέται κανείς», είπε η μις Μαρπλ, «τι έκανε η
σύζυγός του».
«Μάλλον είχε τρελαθεί από τη ζήλια», είπε η Γκουέντα. «Και
όταν τελικά εκείνος γύρισε του τα έψαλε για τα καλά».
«Αυτή είναι η αναπαράστασή μου», είπε ο Ζιλ. «Και είναι πιθανή».
«Μα είναι αδύνατο να σκότωσε ο Έρσκιν τη Λίλι Κιμπλ», είπε
η Γκουέντα, «επειδή ζει στο Νορθάμπερλαντ. Άρα χάνουμε τον
καιρό μας. Πάμε στον Γουόλτερ Φέιν».
«Λοιπόν. Ο Γουόλτερ Φέιν είναι ο καταπιεσμένος τύπος. Δεί-
χνει ευγενικός και πράος, άνθρωπος τον οποίο εύκολα κάνεις ό,τι
θέλεις. Ωστόσο η μις Μαρπλ μάς έχει φέρει μια πολύτιμη μαρ-
τυρία. Ο Γουόλτερ Φέιν είχε κάποτε ένα τέτοιο ξέσπασμα οργής

29/5/2020 1:59:17
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 207 29/5/2020 1:59:17
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 207