Page 256 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 256

van die put. Ik voelde hoe mijn laarzen zich in een mum van tijd
vulden met vocht. Lijkenvocht. Ik kan veel aan, maar dat was er
op de een of andere manier over. De laarzen en de broek heb ik
later weggedaan. Ik bleef de geur dagenlang met me meedragen.

Mijn eerste dag als stagiaire, toen nog bij de Cel Vermiste Perso-
nen. Van deze job had ik zo lang gedroomd en nu kreeg ik de
kans. Een mens wil altijd een goede indruk maken, en ik was niet
anders. We werden meteen opgeroepen voor een jonge vrouw die
vermoord was. Daar zou ik, voor het eerst, contact hebben met
het DVI en Joan ontmoeten. Ik had al veel over hem gehoord en
ik was behoorlijk zenuwachtig. Op de plaats van de misdaad was
het bijzonder druk. Snel werd ik aan Joan voorgesteld. Hij mon-
sterde me van top tot teen en vroeg me toen meteen hoeveel ik
woog. Even wist ik absoluut niet wat ik moest zeggen. Op een
dergelijke entree had ik niet gerekend. Ik stamelde dat ik een ki-
logram of vijftig woog. ‘Goed,’ zei De Winne, ‘kom maar mee, we
moeten iets uitproberen.’ Een minuut later sleurde hij me over
de grond, door de netels en het gras. De dader had dat vermoe-
delijk ook met het slachtoffer gedaan en Joan wilde zien welk
soort sporen dat zou nalaten. Ik heb dus meteen de wetenschap
gediend, maar mijn rug heeft dagen nadien nog pijn gedaan door
de vele netels.

Het DVI, een job die je tekent
De ramp in Gellingen was erg. Een fileongeval met doden, dat is
vreselijk. Maar ergens is dat het noodlot. Kinderen, zoals kort
geleden nog Stacy, Nathalie, Annick..., kinderen die worden af-
gemaakt, vermoord. Dat is pure menselijke slechtheid.

In Thailand zagen we zeventig tot tachtig lichamen per dag. Bij
het ongeval in Nazareth vonden we tientallen lichamen... Maar
Loubna, Elisabeth, An, Eefje, Julie, Mélissa, Stacy en Nathalie...

256