Page 252 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 252

de lach. Bleek immers dat een van de palletten was gaan bewe-
gen, waardoor het lichaam ook in beweging was gekomen. Een
Franstalige brandweerman die de scène had gezien was zo ge-
choqueerd dat hij contact nam met de grote chef van de politie.
Hij dacht dat we met dat lichaam aan het lachen waren en had
onze conversatie, in het Nederlands, niet begrepen. We werden
op het matje geroepen en moesten onze uitleg komen doen. Dat
was voor ons nog het ergste: dat er ook maar een seconde twijfel
was ontstaan over onze beroepsernst en onze menselijke bena-
dering van de lichamen waarmee we werken.

Toch moet je jezelf in onze job soms eens kunnen ontladen. Als
je uren na elkaar zeer intensief bezig bent met zoeken of je hebt
het ene na het andere lichaam voorbij zien gaan, dan moet je je
aandacht eens op iets anders focussen. In de zaak-Pandy waren
we dagen bezig met graven en zoeken. Twee amateurantropolo-
gen – toen hadden we nog geen vaste antropologen die met ons
team samenwerkten – hadden hun diensten aangeboden. Het
waren jongens die van top tot teen doordrongen waren van de
ernst van hun job. En wij vonden maar niets... Tot een van ons
met een volledig uitgestreken gezicht naar die mannen ging en
hun, bijna samenzweerderig, zei dat hij dacht dat we iets gevon-
den hadden. De heren waren dolblij en staken gretig hun han-
den uit. Bijna sacraal legde onze collega een klein voorwerp in
hun handen. Het was door vocht en aarde verzadigd. Alleen wij
wisten waar hij het vandaag haalde: het was een stukje sinaas-
appelkist dat we in de buurt hadden gevonden. Onze antropo-
logen hebben onze grap gelukkig snel doorzien en, meer nog, ze
zelfs geapprecieerd. En dat kwam de teamspirit dan weer ten
goede.

We zijn het gewend om met lichaamsresten om te gaan. Dat
geldt niet voor iedereen. Zo hadden we een skelet in een bos bij

252