Page 251 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 251

Het grote misverstand
We werken, hoe dan ook, in een bepaalde hiërarchie. Daarbij
voeren we respect hoog in het vaandel, hoewel dat niet altijd
zo begrepen wordt. Zo kwam het dat op een vergadering vooraf-
gaand aan de reconstructie in de zaak rond de moordende do-
minee Andras Pandy, de onderzoeksrechter besliste dat de nacht
voor de wedersamenstelling de site bewaakt moest worden. De
halve wereldpers volgde het doen en laten van de dominee. On-
ze pers is over het algemeen nogal netjes, de buitenlandse daar-
entegen heeft een kwalijker reputatie en daarvoor waren wij dan
ook op onze hoede. Iedereen nam een wat afwachtende houding
aan. Een van ons opperde dat dit misschien wel een taak voor de
algemene reserve van de rijkswacht was. Die opmerking hadden
we volgens onze grote chefs niet mogen maken. Als ‘straf ’ moest
het DVI-team twee man leveren ter versterking voor de bewa-
king ’s nachts om vroege vogels onder al te opdringerige kijklus-
tigen op een afstand te houden. Wij hebben toen allemaal, uit stil
protest onze rijkswachtuniformen uit de kast gehaald, en we zijn
zo op de plaats van de reconstructie aangekomen. Zelfs Joan had
zich in zijn uniform gehuld en heeft in die tenue de wacht opge-
trokken. Het is bij dit eenmalige incident gebleven.

Soms zijn misverstanden gewoon pijnlijk. Pijnlijk omdat ze net
dat ‘respect’ voor lichamen en familieleden van lichamen dreigen
aan te tasten. Zo waren we uren bezig geweest in Gellingen, waar
een ontploffing zovele mensenlevens had geëist. Het was moei-
lijk en stresserend werken, maar dat gebeurt wel meer. Iemand
had een van de gevonden lichamen op een brancard gelegd en
deze brancard stond op een vrij onstabiele, houten pallet. Een
van onze mannen wilde een nummer op het lichaam leggen,
toen dat plotseling bewoog. Onze DVI’er schrok zich een onge-
luk en sprong een meter in de lucht. Een andere collega schoot
– mee door de spanning en de plotselinge ontlading ervan – in

251