Page 255 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 255

ment waarop die mama met haar kinderen was vertrokken: een
hemd lag ongestreken op de strijkplank, een stapeltje wasgoed lag
op tafel naast een stapeltje zorgvuldig gesorteerde flippo’s. De
confrontatie met de levens die zo plotseling waren afgebroken,
was schrijnend. Op een dergelijk moment kun je alleen maar
diep meevoelen met die vader. Maar dat soort gevoelens mag je
maar een paar seconden toelaten. Daarna moet je opnieuw heel
professioneel worden. Alleen zo kun je iedereen helpen.

Ik was op missie naar Thailand toen ik plotseling een telefoontje
kreeg van het thuisfront. Mijn vader was overleden. Een terug-
keer naar België was op dat moment praktisch onmogelijk. De
collega’s vroegen me hoe ze mij het best konden helpen. Ik wil-
de gewoon verder werken, het zou mijn gedachten verzetten.
Maar, vreemd genoeg, ik kon geen volwassenen identificeren.
Voortdurend zag ik mijn vader. Ik heb de rest van die dag alleen
kinderlijkjes onderzocht. Dat lukte wél. Een dag later ben ik met
een vlucht naar België kunnen terugkeren. Bij mijn thuiskomst
lag er al een telegram klaar van de DVI-collega’s. Ik was niet
meer bij hen, maar zij waren bij mij.

...en waar je vuil van kunt worden
Wie bang is om zijn handen vuil te maken, kan toch maar beter
niet bij het DVI komen werken. Dat weet iedereen. Soms gaat
het zelfs voor ons te ver. Zo was de politie op een oud fabrieks-
terrein aan het zoeken naar een lichaam. Onze politiecollega’s
hadden de vermoorde man gevonden en toen was het aan ons
om hem te bergen. Ze hadden het slachtoffer niet aangeraakt,
wat ook zo hoort. De man lag in een soort kleine put. Om hem
correct te kunnen bergen, moest ik dus die put in. De enige ma-
nier waarop dat kon, was erin te springen, maar veel plaats naast
de man – wiens lichaam in staat van ontbinding was – was er
niet. Ik sprong, maar had me helemaal misrekend in de diepte

255