Page 258 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 258

bloedafname. De verpleegster zag me bleek wegtrekken en heeft
me net op tijd uit het zaaltje weggestuurd.

En de klok tikt voort...
Geregeld worden we opgeroepen bij de vreselijkste ongevallen.
Als mens word je daar met dingen geconfronteerd die soms niet
menselijk meer zijn. Maar één ding valt telkens weer op: het is
onwaarschijnlijk hoeveel polshorloges de meest zware impacten
‘overleven’. De keren dat wij een lichaam dat zwaar geschonden
is, moeten onderzoeken terwijl de stilte wordt doorbroken door
het tikken van het horloge, zijn ontelbaar. Zelfs bij The Herald of
Free Enterprise hebben wij tientallen lichamen gevonden met
een nog altijd functionerend uurwerk. Ik zie dat telkens als een
symbool: het leven gaat gewoon verder. De klokt tikt altijd voort.

Het DVI, a way of life
Jan Desmet, DVI, Gent
* Het werk bij het DVI heeft mij als mens veranderd. Ik ben veel
emotioneler geworden. Dingen ‘pakken’ me meer. De kinderen
worden natuurlijk ook groter en veel slachtoffers doen je denken
aan je eigen familie.

Jean-Marie Van Butsele, DVI, Kern
* De bezorgdheid om diegenen die ik liefheb, is door het werken
met het DVI groter geworden. Al spreek ik niet graag over ‘mijn
werk bij het DVI’. Werken bij het DVI is een passie, geen werk.

Philippe Gerard, DVI, Luik
* Naast mijn werk bij het DVI ben ik bevoegd voor de opvolging
van de dossiers rond kindermisbruik. Vreemd genoeg zijn deze
totaal verschillende aspecten van politiewerk voor mij comple-
mentair. Als ik mij bij het DVI met de doden bezighoud, dan
troost ik me met de gedachte dat levende mensen verschrikkelijke

258