Page 254 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 254

moeten halen om ze, in de zon, te laten ontdooien. Dat was pas
een vreemd schouwspel.

Een job die je raakt...
Als je bij het DVI begint, dan weet je waar je aan toe bent. Maar
sommige dingen kunnen je zo hard raken dat je ze zult meedra-
gen tot het eind van je leven. Het begon met een zwaar ongeval,
ergens in West-Vlaanderen. Het was een zondagavond en zo
donker als de nacht maar kan zijn. We moesten met kunstlicht
werken en door de schaduwen is dat zeer moeilijk en vervelend.
Een van de auto’s was in brand gevlogen. We zagen de twee
slachtoffers vooraan duidelijk zitten. De brand was echter zo fel
geweest dat elke denkbare manier van identificatie ter plaatse
onmogelijk was. De auto, met de twee slachtoffers erin, werd op
een takelwagen gezet en weggevoerd. Als het licht zou worden,
konden we verder werken. De maandagmorgen begonnen we er
onmiddellijk aan. De twee slachtoffers werden uit de auto ge-
haald. Het wrak was helemaal in elkaar gedeukt. We hoopten
tussen de resten toch nog iets te vinden wat ons kon helpen bij
de identificatie van de chauffeur en de passagier. Twee van ons
gingen met hun volle gewicht aan de achterzetel sjorren om die
zo uit elkaar te halen. Onder die achterbank, op de vloer, zagen
we plotseling een klein kinderlijkje. Dat kleintje was vermoede-
lijk op de achterbank aan het slapen toen het ongeval gebeurde.
Het greep ons allemaal naar de keel. We hebben de inzittenden
uiteindelijk kunnen identificeren. Het ging om een Waalse man
en een vriendin met haar kindje.

Het verkeersongeval in Vlaams-Brabant was bijzonder erg ge-
weest. Verschillende auto’s waren in de staart van de file door een
vrachtwagen verpletterd. Ons ante-mortemteam moest naar het
huis van een man die zijn echtgenote en zijn twee kindjes in die
ramp had verloren. In dat huis stond alles nog zoals op het mo-

254