Page 51 - บทเรียนการสื่อสาร
P. 51
การสื่อสารในหอผู้ป่วย
่
่
การสื่อสารกับผู้ปวยและญาติในหอผู้ปวยมีหลักการเช่นเดียวกับการสื่อสารทั่วไป แต่
่
่
อาจมีความลึกซึ้งมากกว่าเนื่องจากผู้ปวยในหอผู้ปวยมักมีความซับซ้อน อาจเป็นโรคชนิด
่
เฉียบพลัน เรื้อรัง และบางครั้งก็รุนแรงถึงขนาดต้องรับไว้รักษาในหอผู้ปวยหนัก บางโรคเป็น
่
่
โรคที่รักษาไม่หาย และบางโรคก็รุนแรงถึงขั้นท าให้ผู้ปวยเกิดความพิการหรือเสียชีวิตได้ ผู้ปวย
บางคนต้องได้รับการรักษาที่ท าให้เกิดอาการเจ็บปวดหรือเกิดความไม่สบายต่างๆ
่
หลักการสื่อสารโดยทั่วไปประกอบด้วย การสร้างสัมพันธภาพที่ดีกับผู้ปวยและญาติ
ั ั
ั
ั
การรับฟงปญหา การเข้าใจปญหา การแก้ไขปญหา และการสรุปจบ โดยมีประเภทของการ
สื่อสารที่หลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นการแจ้งข่าวร้าย การให้ข้อมูล และการให้การปรึกษา หลักการ
่
สื่อสารที่ส าคัญคือ การให้ผู้ปวยและญาติเป็นศูนย์กลางโดยใช้เทคนิคค าถามปลายเปิด การ
ทวนซ ้า สรุปความ และการสะท้อนอารมณ์
การสื่อสารในหอผู้ป่วยทั่วไป
่
การสร้างสัมพันธภาพที่ดีระหว่างแพทย์และทีมรักษาพยาบาลกับผู้ปวยและญาติเป็น
หัวใจส าคัญของการสื่อสาร สัมพันธภาพที่ดีจะน ามาซึ่งความสบายใจและความไว้วางใจต่อ
ั
่
แพทย์และทีมรักษาพยาบาล ผู้ปวยทั่วไปมักมีอาการไม่หนักมาก ความกังวลใจและปญหามักไม่
่
่
่
มากเท่าผู้ปวยเรื้อรังเฉพาะโรคและผู้ปวยวิกฤติ อย่างไรก็ตาม ผู้ปวยและญาติบางรายอาจมี
ั
ปญหาหรือความไม่สบายใจมากก็ได้ ทั้งนี้เนื่องจากแต่ละคนแต่ละครอบครัวมีภูมิหลังที่แตกต่าง
่
่
กันซึ่งจะมีผลต่อปฏิกิริยาเมื่อมีอาการเจ็บปวย จึงต้องยึดหลักการดูแลผู้ปวยแต่ละบุคคลโดยยึด
เขาเป็นศูนย์กลางไว้เสมอ
การสื่อสารในหอผู้ป่วยเฉพาะโรคและผู้ป่วยเรื้อรัง
่
่
่
ผู้ปวยเฉพาะโรคและผู้ปวยเรื้อรังตลอดจนญาติของผู้ปวยมักมีความวิตกกังวลสะสมมา
อย่างต่อเนื่อง และเมื่อมีอาการทรุดลงหรือไม่เป็นไปตามที่คาดหวังย่อมท าให้เขาเกิดอาการ
ท้อแท้ เบื่อ หงุดหงิด หรือแม้แต่โกรธ หากแพทย์และทีมรักษาพยาบาลไม่มีความเข้าใจถึง
ั
่
ปญหาและความกังวลใจอย่างดีแล้ว อาจมีความรู้สึกในทางลบต่อผู้ปวยและญาติ รู้สึกร าคาญ
่
เกิดความไม่พอใจที่จะให้บริการ มีความรู้สึกว่า ”มากเรื่อง” และเริ่มมีอคติต่อผู้ปวยและญาติ
บางครั้งถึงขั้นบอยคอตและไม่เต็มใจให้บริการ รวมทั้ง "ส่งเวร” ต่อให้กับแพทย์และสมาชิกในทีม
่
รักษาพยาบาลคนอื่น ท าให้ยิ่งเกิดอคติต่อการดูแลรักษาพยาบาลผู้ปวยเพิ่มขึ้นๆ
่
”การให้ก าลังใจ” และ "การอยู่อย่างมีความหวัง” เป็นหัวใจส าคัญในการดูแลผู้ปวยกลุ่มนี้
ไม่ควรให้ค าพูดที่ท าให้เขาหมดก าลังใจ ควรให้ก าลังใจที่อยู่บนรากฐานของความเป็นจริงกับ
่
ผู้ปวยและญาติเสมอ
51
