Page 55 - บทเรียนการสื่อสาร
P. 55
่
แพทย์และทีมรักษาพยาบาลควรเริ่มต้นสร้างสัมพันธภาพกับผู้ปวยและญาติด้วยการ
่
ทักทาย การแนะน าตัว การถามความเกี่ยวข้องของญาติกับผู้ปวย ก่อนที่จะเข้าสู่การรับฟง ั
่
ั
ปญหาและความกังวลของผู้ปวยและญาติ พึงตระหนักว่าการสร้างสัมพันธภาพควรด าเนินอย่าง
ต่อเนื่องในระหว่างกระบวนการสื่อสาร โดยมิได้หยุดอยู่ในช่วงทักทายและแนะน าตัวเท่านั้น
2. กระบวนการสื่อสารที่ดี
่
ั
การให้เวลาผู้ปวยพูดคุยเกี่ยวกับปญหาและความกังวลใจของตนเอง โดยสนับสนุน
่
แนวคิด “ผู้ปวยเป็นศูนย์กลาง” เป็นทางออกที่ผู้เชี่ยวชาญด้านการสื่อสารเชื่อว่าจะช่วยแก้ไขและ
่
้
ั
ปองกันความขัดแย้งที่เกิดจากการสื่อสาร การฟงผู้ปวยและญาติเล่าเรื่องราวของตนด้วยความ
ั
่
ใส่ใจจึงเป็นทักษะที่ต้องการการฝึกฝน ท าความเข้าใจซึ่งปญหาและความกังวลใจของผู้ปวยและ
ั
ั
ญาติก่อนถึงขั้นตอนการแก้ปญหาหรือให้ข้อมูลต่างๆ การเข้าใจปญหาและความกังวลของ
่
ผู้ปวยและญาติโดยเลือกใช้ข้อมูลเท่าที่จ าเป็นจะช่วยประหยัดเวลาที่เรามักใช้กับการให้ข้อมูล
่
จ านวนมากซึ่งมักเป็นข้อมูลทั่วไปที่ครอบคลุมในแนวกว้างจนเกินไปและมิใช่ข้อมูลที่ผู้ปวย
ั
ต้องการรับฟงจริงๆ
เหตุการณ์และลักษณะของผู้ป่วยที่เสี่ยงต่อการถูกร้องเรียนและฟ้ องร้อง
่
่
1. ผู้ปวยจากโรคเรื้อรัง ผู้ที่เจ็บปวยจากโรคเรื้อรังโดยเฉพาะโรคที่รักษาไม่หายขาด
มักมีความวิตกกังวลสูงในเรื่องโรคที่เขาเป็น ตลอดจนวิธีการดูแลรักษาซึ่งต้องอาศัยความอดทน
่
เสียค่าใช้จ่ายสูง จ ากัดกิจกรรมในชีวิตประจ าวัน และอาจท าให้เกิดอาการเจ็บปวยหรือไม่สบาย
่
่
นอกจากนี้การเจ็บปวยของผู้ปวยยังมีผลกระทบต่อสมาชิกคนอื่นในครอบครัว ท าให้ครอบครัว
่
อยู่ในสภาพเครียดเรื้อรัง เมื่อมีเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งมาซ ้าเติมผู้ปวย จึงท าให้เกิด
ความเครียดเพิ่มขึ้นอีก อาจถึงขั้นเกินความสามารถที่จะยอมทนอีกต่อไป
การสื่อสารของแพทย์และทีมรักษาพยาบาลจึงต้องเป็นไปด้วยความเข้าใจและความเห็น
่
อกเห็นใจ พึงตระหนักว่า “ก าลังใจ” และ “ความหวัง” เป็นสิ่งส าคัญที่จะท าให้ผู้ปวยและญาติ
่
ด ารงชีวิตอยู่ได้ต่อไป ต้องหลีกเลี่ยงที่จะท าลายความหวังของผู้ปวยและญาติ แต่อาจจะใช้วิธี
เปลี่ยนมุมมองของเขา
“แม้ว่าโรคลูปุสจะไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่ยาจะทําให้เราใช้ชีวิตได้ใกล้เคียง
กับคนปกติทั่วไป”
่
่
2. ผู้ปวยที่มีอาการหนัก ผู้ปวยที่มีอาการอยู่ในขั้นวิกฤติไม่ว่าจะเป็นโรคแบบ
่
เฉียบพลันหรือโรคเรื้อรังมักมีความวิตกกังวลสูง ควรสื่อสารให้ผู้ปวยและญาติได้เห็นถึงความ
่
่
ตั้งใจของญาติและทีมรักษาพยาบาลในการท าให้ผู้ปวยมีอาการดีขึ้น ผู้ปวยที่มีอาการหนักหรือ
อาจถึงขั้นเสียชีวิตยังจ าเป็นต้องมี “ความหวัง” อยู่เสมอ แม้อาจไม่ใช่ความหวังที่จะหายจากโรค
่
่
่
แต่อาจเป็นความหวังให้อาการดีขึ้น หวังให้ยืดอายุของผู้ปวย หรือหวังให้ผู้ปวยมีอาการเจ็บปวย
น้อยที่สุด
55
