Page 125 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Ιδού!» μου είπε με περηφάνια.
Κάτω απλωνόταν μια μεγάλη πεδιάδα. Το φεγγάρι φώτιζε μέχρις
εκεί που έφτανε το μάτι μου κι ακόμα πιο πέρα. Ενθουσιάστηκα από
τη θέα. Ακόμα και τώρα που είμαι γριά κι έχουν περάσει πενήντα
τόσα χρόνια, δεν έχω ξεχάσει εκείνο το θέαμα.
Ο Μαρίνος με αγκάλιασε και συνέχισε να μου μιλάει, ενώ εγώ
κοίταζα μαγεμένη.
Μείναμε εκεί περίπου ένα τέταρτο κι ύστερα φύγαμε. Λίγο
αργότερα φτάσαμε στην Προποντίδα κι ο Μαρίνος άρχισε να μου λέει
για τα θαλάσσια τείχη.
«Τα τείχη της θάλασσας είναι πιο εκτενή και περιβάλλουν όλη τη
μεγάλη παραλία της Πόλης, βόρεια και νότια και ανατολικά. Έχουν
μέγιστο πλάτος τέσσερα μέτρα και ύψος μέχρι δέκα στον Κεράτιο
Κόλπο και δεκαπέντε στη θάλασσα του Μαρμαρά. Επίσης έχουν και
πάρα πολλούς πύργους. Οι πύλες είναι κυρίως εμπορικές και
βρίσκονται στην περιοχή όπου είναι οι αποβάθρες και οι αποθήκες
των λιμανιών. Επιπλέον, για την αποκοπή της πρόσβασης των
πλοίων στον Κεράτιο κόλπο και στο βόρειο λιμάνι, υπάρχει μια
αιρετή αλυσίδα. Δες πώς την έχουν μαζέψει εκεί κάτω…»
«Σε τι χρησιμεύει αυτή;» ρώτησα.
«Σηκώνεται σε περίπτωση κινδύνου. Η μία της άκρη βρίσκεται
απέναντι, στο γενοβέζικο Πέρα, και η άλλη σ’ εμάς, στην Πόλη, εκεί
που υψώνεται ο παραλιακός πύργος του Αγίου Ευγενίου».
Τέλος αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Βγήκαμε στη Μέση οδό που ήταν η κύρια οδική αρτηρία η οποία
έκοβε στη μέση, όπως έλεγε και το όνομά της, την
Κωνσταντινούπολη. Ήταν ο μεγαλύτερος και πιο πλατύς δρόμος και
χώραγε κάρα και ανθρώπους και στις δύο πλευρές της ταυτόχρονα.
Για να καταλάβετε, είχε πλάτος είκοσι πέντε μέτρα. Αριστερά και
δεξιά υπήρχαν ακόμα και κιονοστοιχίες που όριζαν παράδρομους οι
οποίοι είχαν πλάτος τέσσερα μέτρα, ενώ οι κίονες έφταναν τα έξι
μέτρα.
Αυτός ο τεράστιος δρόμος διασχίζει κάθετα την πόλη από ανατολή
προς δύση. Αλλά περίπου στο σημείο που είναι ο Φόρος, δηλαδή η
αγορά, του Αμαστριανού που λέγαμε εμείς, διακλαδώνεται σε δύο