Page 122 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

προχωρήσαμε και βγήκαμε από το δικό μας οίκημα. Κάποια στιγμή
φτάσαμε στο στρατόπεδο. Να δω τώρα πώς θα περάσουμε τις
φρουρές! σκέφτηκα. Αλλά πόσο λίγο τον ήξερα. Μερικά συνθηματικά
χτυπήματα κι όλες οι πόρτες άνοιξαν. Προφανώς τα είχε κανονίσει
όλα. Τέτοιος ήταν· οργανωτικός και μεθοδικός. Μην τα πολυλογώ,
σε μισή ώρα βρισκόμασταν στην πόλη.
«Και τώρα;» τον ρώτησα καθώς περπατάγαμε αγκαλιασμένοι.
«Τι θες να κάνουμε;» μου είπε.
«Μια βόλτα θα είναι ό,τι πρέπει», του απάντησα.
Δε μίλησε. Απλώς χαμογέλασε. Φτάσαμε σε ένα οίκημα που ήταν
στάβλος, απ’ ό,τι είδα. Μπήκαμε ενώ η καρδιά μου χτύπαγε δυνατά.
Εκεί μας περίμενε ένας τύπος, τον οποίο, όπως μου φάνηκε, ο
Μαρίνος τον ήξερε. Τράβηξε δύο άλογα και ο Μαρίνος με έβαλε στο
ένα. Ανέβηκε κι ο ίδιος και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε, με ελαφρύ
καλπασμό, προς τους Αγίους Αποστόλους, κάπου στο κέντρο και πιο
δυτικά. Η πόλη σε εκείνη τη μεριά απλωνόταν αρκετά. Υπήρχαν
αγροί και μπορούσαμε άνετα να καλπάσουμε. Κάναμε μια υπέροχη
βόλτα κάτω από τη φεγγαράδα, ανάμεσα στα σπαρμένα
σιταροχώραφα.
Συζητούσαμε για μας και για το μέλλον μας. Είπαμε πολλά και
καθώς προχωρούσαμε, δεν ακούγονταν παρά μόνο τα γέλια και οι
φωνές μας. Σαν να βρισκόμασταν σε ένα τεράστιο δωμάτιο που
οροφή του είχε τον ουρανό με τα άστρα και το φεγγάρι, χωρίς
τοίχους, πόρτες και παράθυρα που θα περιόριζαν τα μάτια μας και τις
ψυχές μας. Τι όμορφη που ήταν η βόλτα μας!
Σε λίγο φτάσαμε σε μια πηγή. Κατεβήκαμε, ποτίσαμε τα άλογα
και ήπιαμε κι εμείς. Ο Μαρίνος έβγαλε από ένα σακούλι λίγα τρόφιμα
και με φίλεψε. Ύστερα ξαπλώσαμε στο μαλακό χώμα κάτω από ένα
δέντρο και αγκαλιαστήκαμε. Είχα το κεφάλι μου πάνω στο δασύτριχο
στήθος του και άκουγα κάθε χτύπο της καρδιάς του. Παρόλο που δε
μιλούσε, είχα την αίσθηση ότι τώρα τον γνώριζα καλύτερα. Τι
άντρας, Θεέ μου! Μα τι περισσότερο να θέλω από αυτή την ευτυχία
που μου χαρίζεις τούτη τη στιγμή; Τι άλλο μπορεί να θέλει μια
γυναίκα; Μακάρι να… να πέθαινα τώρα, σκέφτηκα και χαμογέλασα.
Τόσο είχε αναγαλλιάσει η καρδιά μου.