Page 117 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

απαντήσει.
Δεν πρόλαβα όμως, την ίδια στιγμή ο Μαρίνος Κονταρίνι είπε:
«Εγώ εδώ πρέπει να σας αποχαιρετήσω. Οφείλω να μεταβώ στην
υπηρεσία μου αυτή την ώρα. Λοιπόν, δεσποσύνη, κυρία…» είπε
κάνοντας μια υπόκλιση μπροστά μας.
«Σας ευχαριστούμε για την παρέα», είπε η μητέρα.
Εμένα μ’ έλουσε κρύος ιδρώτας. Δέθηκε φιόγκος η γλώσσα μου.
Πώς να τον ρωτήσω τώρα, έτσι άσχετα; Λοιπόν, όχι, δε θα τον
αφήσω πάλι να… αποδράσει. Άννα, πες το και… όποιον πάρει ο
Χάρος, είπα μέσα μου. Και το τόλμησα:
«Όμως δε μας απάντησες σε μια ερώτηση».
«Εγώ;» μου λέει ξαφνιασμένος.
«Ναι. Λοιπόν είσαι παντρεμένος;»
«Ντροπή!» πετάχτηκε η μάνα μου. «Τι είναι αυτό που ρωτάς; Δεν
έχεις πια καθόλου σεβασμό; Συγχωρήστε την, ταγματάρχα μου. Έτσι
αυθάδης ήταν από μικρή. Μα τι θα κάνω επιτέλους με αυτό το
κορίτσι…»
Εκείνος χαμογέλασε γλυκά αφήνοντας να φανούν τα λευκά του
δόντια.
«Σας ευχαριστούμε και πάλι για όλα», είπε η μάνα μου ευγενικά.
«Ευχαριστώ για την καλή παρέα και την υπέροχη βόλτα», είπε κι
εκείνος και απομακρύνθηκε.
Η μάνα μού είχε χαλάσει και πάλι τη δουλειά. Εκεί που τον είχα
στριμώξει… Ω, μα ήταν έτοιμος να μου απαντήσει. Θα ήξερα τότε κι
εγώ πού βαδίζω. Να πάρει! Τελικά μου ξέφυγε. Την ίδια στιγμή
ένιωσα ένα τράβηγμα, πιο άγριο αυτή τη φορά.
«Πάμε τώρα… που μ’ έκανες πάλι ρεζίλι!» είπε η Ελπίδα
νευριασμένη.
«Εγώ;»
«Ναι, εσύ! Και… και θα τα πούμε στο σπίτι!» με απείλησε.
«Ακούς εκεί τέτοιες ερωτήσεις! Τι σε ενδιαφέρει αν είναι
παντρεμένος; Τον έβαλες στο μάτι; Πες μου τώρα ότι σου
καλάρεσε… που θες και άντρα…»
«Ω, βρε μητέρα κι εσύ… Έτσι το είπα… κουβέντα να γίνεται»,
προσπάθησα να την ξεγελάσω.