Page 119 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

11
Είναι αλήθεια ότι από την πρώτη στιγμή που τον είδα στο λιμάνι,
μου καλάρεσε. Ύστερα, έτσι τα έφερε η μοίρα, αγαπηθήκαμε κι έγινε
ο άντρας της ζωής μου. Δε λέω ότι δεν υπήρχαν άλλα όμορφα
παλικάρια στο παλάτι. Μάλιστα ήταν κι από αριστοκρατικές
οικογένειες. Αλλά το μυαλό μου είχε πια κολλήσει στον Βενετό μου,
τον Μαρίνο Κονταρίνι.
Μετά το σεισμό στην αγορά, όπου με είχε σώσει, και μάλιστα
δεύτερη φορά, τα πράγματα εξελίχθηκαν γρήγορα. Ανταλλάξαμε τα
πρώτα μυστικά μηνύματα, έγιναν κάποιες ιδιωτικές συναντήσεις και
τελικά αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, έστω και στα κρυφά. Και όχι
μόνο. Έπειτα από λίγο καιρό κι αφού είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη
μου, τον έμπαζα κρυφά πλέον στο δωμάτιό μου από το παράθυρο
του κήπου, που το άφηνα ανοιχτό δυο φορές την εβδομάδα.
Καταλαβαίνετε ότι το αίσθημα φούντωνε με τον καιρό. Κι ύστερα
από μερικά τέτοια κρυφά ραντεβού, του δόθηκα ολοκληρωτικά!
Λοιπόν στο κρεβάτι ο Μαρίνος ήταν όλο μέλια, που λέμε.
Καταπληκτικός εραστής, και με πρόσεχε πάντα, ακόμα και μετά τον
έρωτα. Γιατί μη νομίζετε ότι όλοι οι άντρες είναι το ίδιο γουρούνια.
Εννοώ αυτό που λένε ότι μετά τον έρωτα συνήθως πέφτουν για
ύπνο. Όχι βέβαια! Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως ο Μαρίνος μου!
Αυτός… αχ, αυτός ήταν άλλο πράγμα σας λέω! Με περιποιόταν, με
χάιδευε, με χτένιζε, με τάιζε σερμπέτια και γλυκά… έκανε τα πάντα
για να με ευχαριστήσει!
Ω, αναπολώ πάντα αυτές τις στιγμές με τον αγαπημένο μου. Και τι
δεν περάσαμε μέχρι να φτάσουμε τελικά, ύστερα από χρόνια, να
ζήσουμε μαζί στη Βενετία! Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα περιστατικό
κάποια νύχτα στο δωμάτιό μου. Ήταν χειμώνας κι έκανε πολύ κρύο
και ο Μαρίνος με είχε επισκεφτεί κρυφά ως συνήθως. Αλλά καθώς