Page 114 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

πετάχτηκε η μάνα μου και δαγκώθηκε από την απρέπεια που πέταξα
– κατά τη γνώμη της.
Φτου να πάρει! Δεν το κλείνεις το στόμα σου, βρε μάνα;
σκέφτηκα. Άσε να ξεκαθαρίσουμε το θέμα, να δούμε πού το πάει ο
τύπος…
«Οφείλω να ομολογήσω, αρχόντισσα Νοταρά», είπε αλλάζοντας
θέμα, «ότι δε βρέθηκα και τόσο τυχαία στο δρόμο αυτόν».
«Δηλαδή;»
«Ε να… Σήμερα είχα άδεια και ξεκίνησα να πάω στη βενετική
συνοικία, να δω τον πατέρα μου. Ε, κι εκεί κάπου σας πήρε το μάτι
μου».
«Εδώ είναι ο πατέρας σου, στην Πόλη;»
«Ναι. Έχει τώρα άδεια από το κράτος».
«Μα δε θα ’πρεπε να είναι κάπου αλλού;» ρώτησα.
«Δηλαδή;»
«Στην Αλεξάνδρεια, δίπλα στη γυναίκα του».
Εκείνος χαμογέλασε και απάντησε:
«Η μητέρα μου είναι στη Βενετία, στο μέγαρό μας».
«Έχετε δικό σας;»
«Ναι. Είναι ένα παλάτσο, όπως τα λέμε εμείς, πάνω στο μεγάλο
κανάλι, στο πιο κεντρικό μέρος της Βενετίας».
«Α μάλιστα. Λοιπόν;»
«Τον άλλο μήνα θα περάσει από δω η εμπορική μας γαλέρα. Τότε
θα ξεκινήσει κι ο πατέρας με τα εμπορεύματά μας που έχουμε
συγκεντρώσει εδώ από το χειμώνα. Θα τα κατεβάσει στην
Αλεξάνδρεια και κατόπιν θα πάει στη Βενετία με άλλα πράγματα».
«Και μετά;»
«Ε, μετά… Μετά δεν ξέρω, θα εξαρτηθεί…»
«Από τι;»
«Μα τι θα του ζητήσει το κράτος. Αν τον στείλει κάπου διοικητή,
θα πάει. Διαφορετικά θα συνεχίσει με το εμπόριο».
«Ικανοποιήθηκες τώρα, μικρή;» είπε η μάνα μου και ξαφνικά
βάλαμε τα γέλια.
«Και τότε εσύ;» επέμεινα εγώ. «Εννοώ, γιατί δεν ασχολήθηκες με
το εμπόριο όπως ο πατέρας σου;»