Page 110 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

όσα θέλαμε, μάλιστα μας έκαναν και δώρα.
Κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε μιαν ανοιχτή αγορά στα δυτικά από
το κέντρο της πόλης. Εκεί, λόγω ενός πρόσφατου μικροσεισμού –
γιατί στην Κωνσταντινούπολη οι σεισμοί ήταν συχνό φαινόμενο και
οι μικροσεισμοί ακόμα πιο σύνηθες– κάποια σπίτια είχαν
καταρρεύσει και κάποια άλλα υποστηρίζονταν απλώς από λεπτά
δοκάρια, για να μην καταρρεύσουν ολοσχερώς. Η μάνα
περιεργαζόταν πάλι κάποια υφάσματα που με το μαγαζάτορα τα
είχαν βγάλει έξω στο φως, για να τα δει καλύτερα η Ελπίδα. Πρόσεξα
ότι είχαν ξεχωρίσει ένα-δυο από το σωρό και τα είχαν απλώσει πάνω
στον πάγκο. Προφανώς και ήταν μετάξια, η καλύτερη ποιότητα που
πάντα αγόραζε η μάνα μου.
Εγώ είχα πάει λίγο πιο πέρα, απέναντι, κάτω από ένα στεγασμένο
κατάστημα και κοίταζα τη βιτρίνα, και θυμάμαι ότι είχε αρώματα,
διάφορα μπουκαλάκια από τη Βενετία, και άλλα μικροπράματα που ο
μαγαζάτορας έλεγε ότι τα είχε φέρει τάχα από το μακρινό Παρίσι, το
Λονδίνο, τη Μαδρίτη και τη Βενετία. Ο Θεός κι η ψυχή του!
Μόλις όμως πρόφερε τη λέξη «Βενετία», θυμήθηκα τον Μαρίνο.
Που σημειωτέον είχα καιρό να τον δω. Μόνο σε κάτι γιορτές
ευγενών που καλούσαν και Βενετούς έπεφτα πάνω του.
Ανταλλάσσαμε ματιές και χαμόγελα, βέβαια, αλλά… Θυμάμαι δε ότι
σε μια τέτοια γιορτή με είχε πλησιάσει και μου είχε δώσει ένα
σημείωμα που το διάβασα στα γρήγορα και μετά το εξαφάνισα. Μου
έγραφε: «Σε σκέφτομαι κάθε μέρα, άγγελέ μου». Μπα; Εγώ ήμουν
αυτή; Χμ… τέλος πάντων, είπα μέσα μου εκείνη τη μέρα.
Αλλά μέχρις εκεί. Γιατί ο αθεόφοβος δεν είχε κάνει ποτέ τίποτα
παραπάνω για να με πλησιάσει. Λοιπόν ήμουν μπερδεμένη, όπως
καταλαβαίνετε. Τελικά με ήθελε ή ήμουν κι εγώ σαν όλες τις άλλες
που τον περιτριγύριζαν; Και το λέω αυτό γιατί είχα φροντίσει και με
τον καιρό είχα μάθει ότι ο κύριος ήταν… γόης! Και επίσης
περιζήτητος στις «κρυφές» συντροφιές των γυναικών.
Κι ο ευλογημένος σχεδόν είχε χαθεί τώρα τελευταία. Περίμενα
βέβαια ότι κάπου θα κάνει την εμφάνισή του, να μου πει έναν γλυκό
λόγο, να δω κι εγώ τις προθέσεις του… αλλά πουθενά. Λες να είναι
τώρα με καμιά ζωντοχήρα και να… Ξέρω κι εγώ; Μακάρι να ήταν