Page 106 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

10
Η ζωή στο παλάτι τον πρώτο καιρό ήταν άκρως ενδιαφέρουσα. Και
ομολογώ ότι για να φτάσω κάποια στιγμή να βαρεθώ, έπρεπε να
περάσουν σχεδόν δύο χρόνια. Όλον αυτόν τον καιρό πάντως
ασχολήθηκα με διάφορα πράγματα. Επισκέφτηκα δε το μεγαλύτερο
μέρος του παλατιού, αλλά σίγουρα ποτέ δεν κατάφερα να το γυρίσω
όλο. Εξάλλου κανένας δεν μπορούσε να πάει σε όποιο δωμάτιο
επιθυμούσε, έτσι απλά. Υπήρχαν οι απαγορευμένοι χώροι ακόμα και
για μας, τις κόρες του Μεγάλου Δούκα.
Απ’ την άλλη δεν είχα και το χρόνο να το κάνω αυτό. Υπήρχε και
το υποχρεωτικό και αυστηρά καθορισμένο από τον πατέρα
πρόγραμμα της ημέρας, για μας τα κορίτσια, που περιλάμβανε πολλή
μελέτη. Τα αγόρια είχαν ήδη θέσεις κυβερνητικές δίπλα στον πατέρα
κι έτσι είχαν άλλα θέματα να ασχοληθούν. Η μητέρα, τέλος,
απασχολούνταν με το μωρό μας. Αχ, ναι… λησμόνησα να το
αναφέρω. Η οικογένειά μας είχε αποκτήσει το τελευταίο και έβδομο
παιδί της, τον Ιάκωβο. Η μητέρα είχε γεννήσει πρόσφατα κι έτσι,
δόξα τω Θεώ, είχε πάψει να ασχολείται σοβαρά μ’ εμάς τα κορίτσια.
Εμείς πάλι είχαμε δημιουργήσει πια παρέες με άλλες δεσποσύνες
της αυλής. Εγώ πιο πολύ έκανα παρέα με δύο Βενετσιάνες, με
κάποιες αρχοντοπούλες από την οικογένεια των Παλαιολόγων και με
κάποιες από την οικογένεια των Καντακουζηνών. Το τι
κουτσομπολιό κυκλοφορούσε ανάμεσα στους τοίχους του παλατιού
δε λέγεται!
Αφού σας λέω τα νέα τα μάθαινα ακόμα κι εγώ μ’ αυτόν τον
τρόπο, που θεωρητικά ήμουν καινούργια στο παλάτι. Πολλές δε
φορές ο πατέρας μάς έλεγε στο τραπέζι πράγματα, τάχα νέα, που ήδη
είχαμε ακούσει από φήμες και υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να
γνωρίζουμε. Επομένως ίσχυε αυτό που μας είχε πει κάποτε, να