Page 101 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Βλακείες ουσιαστικά. Ισχυρίζονται ότι ο Πάπας είναι ο πρώτος τη
τάξει πατριάρχης, ότι έχει την τελική απόφαση πάνω στα
θρησκευτικά ζητήματα κι ότι εμείς οφείλουμε να αλλάξουμε διάφορα
στον τρόπο λατρείας μας».
«Αυτό για τη λατρεία… τι εννοείς;»
«Για παράδειγμα, το πώς κάνουμε το σταυρό μας, το πώς
μεταλαμβάνουμε και άλλα τέτοια. Λένε ότι μόνον ο δικός τους
τρόπος είναι σωστός… κι άλλα παλαβά».
«Και τούτος εδώ, ο Κωνσταντίνος;»
«Αντικαθιστά τον αδελφό του. Ο θρόνος δεν πρέπει ποτέ να μένει
κενός».
Έριξα μια ματιά στον Κωνσταντίνο, ήταν μόλις λίγα βήματα
μακριά μου.
Θα με θυμηθεί άραγε; σκέφτηκα και ξεροκατάπια. Μέσα σε μια
στιγμή ήρθαν στο νου μου όλα όσα είχαν γίνει παλιότερα στον
Μυστρά. Και τώρα τι θα γίνει…
Σε λίγο ο αυτοκράτορας έφτασε δίπλα στη μάνα μου, τη χαιρέτησε
και της ευχήθηκε το καλώς όρισες. Εμένα με είχε κόψει κρύος
ιδρώτας και σκεφτόμουν τι θα του πω. Και τότε, ξαφνικά, τον είδα
και πάλι μπροστά μου… ή μάλλον απέναντί μου! Ποιον; Τον Μαρίνο
Κονταρίνι. Εκεί, στην απέναντι από τη δική μας σειρά, στο μέρος
όπου ήταν παραταγμένοι οι Δυτικοί αυλικοί, ήταν κι αυτός!
Έλα Χριστέ και Παναγιά! σκέφτηκα. Οχ, οχ, μου γνέφει… μου
έκλεισε και το μάτι. Ας του χαμογελάσω. Ωραία, το κατάλαβε και
μου χαμογελάει κι εκείνος. Αλλά πάλι… τι δουλειά έχει εδώ; Τόσο
μεγάλες γνωριμίες έχει ή κατάφερε και μπήκε… έτσι απλά. Λες να
έμαθε για μένα και να έσπευσε να με συναντήσει; Όμως γιατί να το
κάνει; Αυτός μπορεί να έχει όποια θέλει. Είναι ωραίος και πλούσιος
άντρας. Εμένα το σαφρακιασμένο θα κοιτάξει; Στη Βενετία θα τον
περιμένουν πριγκίπισσες. Εδώ στη Βασιλεύουσα τι δουλειά να έχει
άραγε;
Ξαφνικά ένιωσα μιαν αγκωνιά και γύρισα. Ήταν η μάνα μου.
Κοίταξα μπροστά μου και είδα τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο
Παλαιολόγο.
«Αννούλα, τι κάνεις; Επιτέλους ήρθες στην Πόλη;»