Page 104 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Αυτός εκεί κάτω… ο ψηλός… ο μαυρομάλλης…»
Γύρισαν και κοίταξαν και τότε πετάχτηκε η μάνα.
«Είναι αυτός που σου είπα ότι έσωσε τούτην εδώ, όταν την
περικύκλωσαν οι ζήτουλες στο λιμάνι», είπε στον πατέρα.
«Α ναι. Είναι ο Μαρίνος Κονταρίνι».
«Καλά, αυτό το ξέρω, πατέρα. Πες μου τι μέρους του λόγου
είναι;»
«Είναι υπασπιστής του Μεγάλου Δομέστικου των Σχολών»,
απάντησε.
Από τον Σωτήριο, αργότερα, έμαθα ότι αυτό το αξίωμα ήταν
αρκετά σημαντικό. Στην επίσημη σειρά των αξιωμάτων του
παλατιού κατείχε περίπου την τριακοστή θέση και σχετιζόταν με την
αρχηγία των πιο αξιόλογων στρατιωτικών σωμάτων του παλατιού.
«Και τι σ’ ενδιαφέρει εσένα;» με ρώτησε τότε αυστηρά ο αδελφός
μου.
«Ε μα… να μην ξέρω ποιος με γλίτωσε από τα χέρια των
ζητιάνων;» είπα αθώα.
Μάλλον το έσωσα το πράγμα κι ο πατέρας μασώντας τα λόγια του
είπε:
«Οι δικοί του είναι στο Συμβούλιο των Βενετών της Πόλης.
Συνομιλούμε συχνά μαζί τους. Επίσης και στη Βενετία είναι από τις
πιο γνωστές οικογένειες. Έχουν βγάλει και δόγηδες, πάει να πει
αρχηγούς του κράτους. Αλλά, για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα, σου
λέω να τον βγάλεις από το μυαλό σου».
«Μα εγώ δεν…»
«Μήπως σου καλαρέσει για άντρας, ο βάρβαρος;» είπε ο Γαβριήλ
ειρωνικά.
«Δεν είναι καθόλου βάρβαρος, σε πληροφορώ!» είπα κάπως πιο
έντονα.
«Δίκιο έχει η Άννα», με υπερασπίστηκε παραδόξως η μάνα.
«Νομίζω ότι πρέπει να τον ευχαριστήσουμε», είπα τολμηρά τώρα.
«Αυτά δεν είναι δική σου δουλειά», με διέκοψε απότομα ο
πατέρας. «Θα το κάνω εγώ».
Αμέσως έφυγε και κατευθύνθηκε προς τον Μαρίνο. Πράγματι,
πήγε κοντά του και για ένα ολόκληρο τέταρτο της ώρας συζητούσαν,