Page 109 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

υπόγειους χώρους που χάνονταν κάτω από την επιφάνεια του
εδάφους.
«Η βασιλική κινστέρνα».
«Δηλαδή;»
«Ω, μα δεν έχουμε τώρα χρόνο για ξεναγήσεις…»
Πριν τελειώσει τη φράση της, είχα ήδη πάει πιο κοντά. Εκεί είδα
ένα φρουρό, ο οποίος αναγνώρισε αμέσως τη μάνα μου και τη
χαιρέτησε.
«Μπορείς να της εξηγήσεις τι είναι αυτό;» του είπε η μητέρα μου.
Κι εκείνος μου είπε λίγα πράγματα. Η βασιλική κινστέρνα, η
μεγάλη «αποθήκη ύδατος», η δεξαμενή, πρώτα απ’ όλα
εξυπηρετούσε το παλάτι σε περιόδους πολέμου κυρίως, αλλά και την
Πόλη σε καθημερινή βάση. Ανάλογες υπήρχαν διάσπαρτες και στην
Πόλη, όπως στο ναό του Αγίου Ιωάννη και στο ναό των Αγίων
Αποστόλων. Αλλά τούτη εδώ η βασιλική κινστέρνα ήταν η
μεγαλύτερη.
Ουσιαστικά επρόκειτο για ένα όμορφο υπόγειο οικοδόμημα, με
μήκος περίπου εκατόν πενήντα μέτρα, πλάτος πάνω από εξήντα και
βάθος γύρω στα δέκα. Η οροφή του στηριζόταν σε 336 όμορφους
κίονες –τους μέτρησα όλους!– σε δώδεκα σειρές των είκοσι οχτώ
κιόνων η καθεμιά, με σκαλιστά άνθη και περίτεχνες σπείρες στην
κορυφή τους. Το υπόγειο αυτό κτίριο ήταν γεμάτο νερό και μου
είπαν ότι είχε χτιστεί κι αυτό από τον μεγάλο Ιουστινιανό. Κατέβηκα
μέχρι ένα σημείο. Ήταν ένα πραγματικό δάσος από όμορφες
μαρμάρινες κολόνες και το νερό μέσα γάργαρο και πεντακάθαρο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά χάσαμε αρκετή ώρα. Η μάνα μου με τράβηξε
από το χέρι και ξεκινήσαμε πάλι. Ύστερα από κάμποση ώρα φτάσαμε
στην αγορά κι αρχίσαμε τις επισκέψεις στα μαγαζιά. Καταλαβαίνετε
τώρα ότι σαν γυναίκες που ήμασταν δε θα τελειώναμε και πολύ
γρήγορα. Μας πήρε τουλάχιστον δύο ακόμα ώρες για να καταλήξουμε
στο χρώμα και στο είδος του υφάσματος, έπειτα από πολλές
επισκέψεις σε διάφορα μαγαζιά. Θέλαμε να έχουμε από ένα-δυο
καινούργια φουστανάκια για κάποια εξαιρετική περίσταση. Έτσι,
αγοράσαμε υφάσματα μιας και είχαμε τις ράφτρες μας μέσα στο
παλάτι. Προφανώς οι μαγαζάτορες μας φόρτωσαν τα διπλάσια απ’