Page 98 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

και τα αδέλφια μου. Σε γενικές πάντως γραμμές, στο εξής τρώγαμε
μαζί ως οικογένεια, εκτός κι αν ο πατέρας είχε επίσημο γεύμα με
κάποιον διακεκριμένο καλεσμένο του παλατιού. Εδώ να προσθέσω
ότι τα αγόρια μας είχαν αλλάξει από τότε που ο πατέρας τα είχε
πάρει μαζί του. Τώρα ήταν πιο σοβαρά, με το μούσι τους
καλοκουρεμένο, κι αυτοί με θέσεις και αξιώματα, αν και όχι πολύ
μεγάλα προς το παρόν. Πάντως είχαν χάσει το γέλιο τους και
φέρονταν ακόμα και σ’ εμάς τα κορίτσια με πιο σοβαρό τρόπο.
Μερικές φορές, θα έλεγα, ήταν σαν να είμαστε κι εμείς υπάλληλοι. Το
είπα και στη μάνα, δηλαδή, αλλά αυτή με αποπήρε.
«Έτσι είναι το παλάτι, Άννα! Καλά θα κάνεις να το συνηθίσεις»,
μου είπε.
«Να το βράσω εγώ τέτοιο που είναι!» της αντιμίλησα
νευριασμένη.
«Δηλαδή έπρεπε να μείνουμε μια ζωή στην επαρχία;» είπε.
«Δεν εννοώ αυτό».
«Αλλά τι;»
«Από τότε που ήρθαμε εδώ, και πάει ένας μήνας, νιώθω σαν…
σαν…»
«Σαν τι;»
«Σαν φυλακισμένη».
«Έλα Χριστέ και Παναγιά!» είπε και σταυροκοπήθηκε.
«Μα, βρε μάνα, ακόμα και για κατούρημα να πάω, που λέει ο
λόγος, πρέπει να…»
«Για πρόσεχε τα λόγια σου!» είπε, και αυτή τη φορά σήκωσε τα
μάτια της από το κέντημα.
«Γιατί, τι είπα; Ή μήπως φοβάσαι ότι θα μας ακούσει κανένας και
θα το πει στον αυτοκράτορα;»
«Α… και με την ευκαιρία, μιας και τον ανέφερες, ο πατέρας σου
είπε ότι ο αυτοκράτορας έχει μια γιορτή απόψε για μερικούς
σημαντικούς αυλικούς».
«Λοιπόν;»
«Θα μας δεχτεί όλους. Πρόσεχε, εννοώ… μην πετάξεις καμιά
βλακεία και μας προσβάλεις. Ακούς;»
Κατσούφιασα. Έφυγα και πήγα στο δωμάτιό μου, μπήκα κι