Page 95 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Εμμανουήλ.
«Μα αφού είμαστε… κάποιοι, έτσι δεν είναι;» είπε η Θεοδώρα.
«Ναι, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε και του κεφαλιού μας.
Υπάρχουν κανόνες», διευκρίνισε η μάνα μου.
Και πριν προλάβω να ρωτήσω ποιοι είναι οι κανόνες, ακούστηκαν
οι «δέκα εντολές» από τον πατέρα:
«Πρώτον, οι γυναίκες δε θα κυκλοφορείτε μόνες, αλλά πάντα με
τον ευνούχο σας, ο οποίος στέκεται πάντα έξω από την πόρτα σας.
Χτυπάτε το καμπανάκι που έχετε και αυτός μπαίνει στο δωμάτιό
σας. Δεύτερον, θα συζητάτε χαμηλόφωνα, όπου και να βρίσκεστε.
Εδώ και οι τοίχοι έχουν αυτιά. Τρίτον, δε μιλάτε σε κανέναν στο
διάβα σας. Στο παλάτι κυκλοφορούν πολλοί σπιούνοι. Τέταρτον, δεν
κάνετε παρέα με ανθενωτικούς…»
«Δηλαδή ποιους;» ρώτησα εκφράζοντας τη γνώμη και των άλλων
κοριτσιών.
«Κυρίως με τον Σφραντζή, τον Γεννάδιο και το σκυλολόι τους.
Είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί μας».
Σ’ αυτό σημείο μου δίνεται η ευκαιρία να σας πω δυο λόγια γι’
αυτούς, για να καταλάβετε τι εννοούσε ο πατέρας. Και πρώτα απ’
όλα για τον Γεώργιο Σφραντζή, για τον οποίο έχω ήδη αναφερθεί.
Γεννήθηκε το 1401 και ήταν συγγενής του Γρηγορίου Παλαιολόγου
Μαμωνά ο οποίος ήταν γιος του πρώην Μεγάλου Δούκα Μαμωνά.
Αυτός δε ο τελευταίος όχι μόνο καταγόταν από τη Μονεμβασιά,
αλλά ήταν ίσως ο πιο δυνατός άρχοντας. Καταλαβαίνετε πόσο βαθιά
πίσω στο χρόνο πήγαινε η έχθρα των οικογενειών μας! Όταν το 1449
έγινε αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Σφραντζής του
ζήτησε να τον κάνει Μεγάλο Δούκα και Λογοθέτη, αλλά ο
αυτοκράτορας έδωσε το αξίωμα στον πατέρα μου. Έτσι ο Σφραντζής
έγινε ο μεγαλύτερος πολέμιός μας. Γιατί θεωρούσε ότι ο τίτλος τού
ανήκε κληρονομικώ δικαίω. Ουσιαστικά, όποιος κατείχε αυτό το
ύπατο πολιτικό αξίωμα προήδρευε όλης της αριστοκρατίας και της
γραφειοκρατίας του παλατιού με απεριόριστες πολιτικές και
οικονομικές εξουσίες. Μετά την πτώση της Πόλης έμαθα ότι ο
Σφραντζής αιχμαλωτίστηκε. Αλλά –ποιος ξέρει με ποιο τρόπο–
κατάφερε και εξαγόρασε την ελευθερία του. Στη συνέχεια βρήκε κι